Amadou Onana, Rode Duivel dankzij zijn zus Melissa: ‘Het Jubelpark was onze hotspot’

Bij Anderlecht raakte hij niet verder dan de provinciale jeugd, maar vandaag verblijft Amadou Onana met de Rode Duivels in Qatar, om er te schitteren op het wereldkampioenschap voetbal. Dankzij de ontelbare voetbalpartijtjes in Brusselse parken, maar ook door zijn zus Melissa, die hem onvermoeibaar bleef promoten. “Zijn verhaal is echt een sprookje.”

Jonge voetbaltalenten staan klaar om de zogeheten Gouden Generatie van de Rode Duivels op te volgen. Onder hen Amadou Onana, een 21-jarige middenvelder met Brusselse roots. Zijn selectie komt niet als een verrassing: hij is al een tijd sterk bezig bij zijn Premier League-club Everton en bleek een revelatie bij zijn eerste wedstrijden voor de nationale ploeg.

Vreemd dus dat zo'n kanjer vandaag als tiener bij Anderlecht niet verder raakte dan de provinciale jeugd op de Heizel. Ook later, bij Zulte Waregem liep het verkeerd. “Die moeilijke periode heeft me in grote mate gevormd,” zegt hij vanuit zijn huis in Manchester, ontspannen op de bank naast zijn oudere zus Melissa (33), die ook zijn makelaar is. Ze knikt: “Eigenlijk moeten we die clubs bedanken. Hem heeft het mee gevormd tot wie hij nu is op het voetbalveld, en mij heeft het duidelijk laten zien dat er ook veel speelt naast het veld. Zo heb ik beseft dat je een duidelijke strategie nodig hebt als je een voetbalcarrière wil uitbouwen.”

Broer en zus vormen al sinds die stroeve start een onbreekbare tandem. Melissa met een onvermoeibare drive aan het stuur, waarbij ze promotie bleef voeren voor Amadou. Ze breidde intussen haar makelaarsactiviteiten uit en richtte in Anderlecht het makelaarsbureau Be The Future Management op. Dat telt al een twintigtal spelers in zijn portefeuille.

Amadou gaf zijn eerste trappen tegen de bal in de Senegalese hoofdstad Dakar, waar hij werd geboren als zoon van een Kameroense vader en Senegalese moeder. Al op zesjarige leeftijd reisde hij iedere zomervakantie naar Brussel, om bij zijn vader te zijn, die hier zijn job had. “Ik kwam altijd graag,” zegt hij. “Ik deed dan voetbalstages in de buurt van Etterbeek, waar we toen woonden. Toen al vulde ik mijn dagen het liefst met voetballen, voetballen en voetballen.”

Tijdens die Brusselse zomers groeide ook de band met zus Melissa. Ze hebben dezelfde vader, maar andere moeders. Melissa is geboren en getogen in Brussel. “Ik ben geboren in Elsene en door de jaren heen heb ik ook gewoond in Laken, Sint-Gillis, Molenbeek en in de Vlaamse Rand, in Wemmel.” Nu woont ze in Anderlecht. “Al ben ik door het vele reizen maar zelden meer in Brussel, ik blijf houden van de stad. Het multiculturele karakter verleent haar extra schoonheid.”

Tijdens de Brusselse jeugdzomers van Amadou bracht Melissa zoveel mogelijk tijd met hem door. “Dan gingen we dikwijls naar de cinema en de Quick.” Ook het toenmalige waterpretpark Océade, aan de Heizel, stond geregeld op het programma. “Daar hangt mijn mooiste herinnering met Amadou in Brussel ook aan vast, toen hij nog heel klein was. Ik moest hem geregeld opvissen uit de golven en hem op mijn rug nemen (lacht).”

Vijf talen

Rond zijn twaalfde kwam Amadou met zijn moeder, broer en zus definitief naar België. Op zoek naar betere leefomstandigheden, studiemogelijkheden en grotere kansen op een profcarrière in het voetbal. Hij studeerde aan het Sint-Michielscollege in Etterbeek. Onder meer de taallessen gingen hem vlotjes af, zodat hij nu vijf talen spreekt – Wolof (gesproken in Senegal), Frans, Nederlands, Duits en Engels. Ideaal voor een internationale sport zoals voetbal. De sport waar hij zich ook op school volop op stortte. “Tijdens elke pauze, hoe kort ook, was ik aan het voetballen. De leraars zullen zich dat wel herinneren,” lacht hij.

Na school vormden de Brusselse parken het ideale speelterrein. “Ik denk dat ik zowat in alle parken heb gesjot. Vooral het Jubelpark was onze hotspot.” Hij leerde er knokken voor iedere bal tegen andere getalenteerde ketjes, onder wie een zekere Alexis Saelemaekers – die nu in Italië bij AC Milan speelt.

In zijn Brusselse periode zat Amadou in de puberteit. Of hij dan soms niet de rebel uithing? Niet volgens zijn zus. “Hij was nooit een lastige jongen,” zegt ze. “Hij is intelligent. Als hij weet waarom hij bepaalde dingen moet doen, doet hij ze ook. Zelfs op zeer jonge leeftijd was hij erg verantwoordelijk en hield hij zijn woord. Dat is, denk ik, in grote mate de reden dat hij is geraakt waar hij nu staat.”

Vooraleer hij permanent naar Brussel kwam, had Amadou Onana zich al aangesloten bij de provinciale jeugd van Anderlecht aan de Heizel, en op zijn tiende was hij geslaagd voor testen om bij de nationale jeugd op Neerpede te mogen spelen. Toen keerde hij terug naar Senegal. Een volgende test op zijn twaalfde liep minder goed af. Hij verzeilde twee seizoenen in de provinciale reeksen. Daarna verkaste hij naar White Star Brussels, waar hij zijn eerste ervaring opdeed op het nationale niveau. Toen die club ten onder ging, moest hij nog een keer verhuizen. Zulte Waregem bood hem onderdak, maar daar bleef zijn talent zwaar onder de radar. Even leek het erop alsof zijn voetbalcarrière al voorbij was voordat ze goed en wel was begonnen.

Momentopname

Was hij misschien technisch en qua mentaliteit op dat moment nog niet top genoeg, zoals weleens gesuggereerd is? Broer en zus schudden verbaasd het hoofd. “Bekijk het parcours dat ik heb afgelegd, dat maakt wel duidelijk dat mijn mentaliteit geen probleem is. En mijn techniek? Ik denk dat die niet zo slecht was, als je ziet waar ik nu al sta,” reageert Amadou. “Dat is het verleden, we hebben nergens spijt van,” zegt Melissa resoluut. “Vandaag ben ik zelfs blij voor alle obstakels die we hebben moeten overwinnen, het heeft ons sterker gemaakt.”

“Het verleden is het verleden,” zegt ook Jean Kindermans, hoofd van de jeugdopleiding bij Anderlecht. Om dan meteen aan te vullen: “Dit soort uitzonderlijke gevallen zijn eigen aan het voetbal, omdat die testen in de jeugd momentopnames zijn.” Hij verwijst naar internationale voorbeelden, zoals Robin van Persie en Franck Ribéry, maar ook naar een andere Rode Duivel – Dries Mertens. Ook Mertens werd bij Anderlecht, en later bij AA Gent, niet goed genoeg bevonden als jeugdspeler. “Op dat moment bij ons was Amadou nog niet de speler die hij nu is. En de concurrentie in zijn lichting was ook enorm, met toppers zoals Yari Verschaeren.”

Kindermans kijkt zonder enige bitterheid terug. “Je kan alleen maar tevreden zijn dat die jongen het via een omweg toch gemaakt heeft, zijn verhaal is echt een sprookje. Hij is een fenomenale speler geworden, van wie ik erg kan genieten. Alle lof en respect voor zijn wilskracht en geduld, en dat van zijn zus natuurlijk.” Kindermans herinnert zich nog goed een gesprek met Melissa Onana. “Ik was verrast door haar vastberadenheid en overtuigingskracht, haar rotsvaste vertrouwen in haar broer. Ze is een grote motor van zijn loopbaan.” Of hij hoopt om Onana ooit opnieuw in het Lotto Park te krijgen? “In de nabije toekomst zal dat niet lukken, maar wie weet, in een late fase van zijn carrière. Zoals Jan Vertonghen nu bij ons is.”

Zijn klim naar de top begon Onana bij het Duitse Hoffenheim in 2017. Vandaar ging het naar het eerste elftal van de Duitse tweedeklasser Hamburg, waar hij zich in de kijker speelde van grotere clubs. Lille, toen de Franse landskampioen, kwam hem weghalen, en dit jaar legde Everton 40 miljoen euro op tafel voor de 1m95 grote krachtpatser met grote longen en fijn­besnaarde voeten. Het is dus snel gegaan, zodra hij in het buitenland terechtkon.

Dat hij die kans überhaupt kreeg, heeft Amadou in niet geringe mate te danken aan zijn zus, die zich opwierp als selfmade makelaar. “Eerst ging ik naar zijn trainingen als grote zus. Maar toen ben ik zijn trainingen en wedstrijden beginnen te filmen, zette ik video's met zijn beste acties op YouTube, maakte powerpointpresentaties, zocht contact met mensen in de voetbalwereld … Allemaal met de bedoeling om de nodige deuren open te krijgen bij clubs,” zegt Melissa. Ze verdiepte zich in die wereld, waar ze nochtans geen sterke affiniteit mee had. “Ik zie dat als een voordeel, zo kan ik er met een objectieve blik naar kijken, zonder dat er al te veel emoties bij komen kijken.”

Waarom hield ze vol, ondanks de twijfels van Belgische jeugdtrainers? “Omdat Amadou een enorme vastberadenheid aan de dag legde,” zegt ze. “Veel jongeren dromen op een oppervlakkige manier over profvoetbal en laten zich verblinden door Instagramfilmpjes en de drang naar grote auto's. Terwijl je heel hard moet werken en veel opofferingen moet doen. Toen ik voelde hoezeer hij van deze sport zijn leven wilde maken, ben ik er ook vol voor gegaan.”

Dat was verre van vanzelfsprekend, want Melissa moest haar prille makelaarsactiviteiten niet alleen combineren met een job, ze kreeg ook ernstige gezondheidsproblemen. Ze werd behandeld voor lymfoomkanker. Ze herstelde, maar lijdt nog steeds aan de erfelijke en chronische sikkelcelziekte, die gepaard gaat met bloedarmoede. “Het veroorzaakt enorme pijnen.”

Door al die problemen ging Amadou nog harder trainen. “Haar doorzettingsvermogen is een enorme inspiratiebron,” zegt hij. “Melissa heeft me geleerd om altijd positief te blijven en te focussen op wat essentieel is in het leven, familie. Ook de financiële voordelen van een bestaan als topvoetballer vormen een bron van motivatie, om zo alle medische behandelingen te kunnen bekostigen. Ook voor mijn moeder (die lijdt aan een ernstige spierziekte, red.), die haar leven in Senegal heeft achtergelaten om mij betere kansen te kunnen geven. Bovendien heeft zij voor mij de rol van moeder én vader gespeeld.” Met zijn vader heeft Amadou geen contact meer. “Voor mij geldt hetzelfde,” voegt Melissa eraan toe. “Dus graag een eerbetoon aan onze beide moeders: félicitations à elles!”

Haaienwereld

Met de jaren groeide Melissa in haar rol als makelaar en na verloop van tijd besliste ze om in Anderlecht met twee vrienden, Geoffrey Hoogland en Sekou Kaba, makelaarsbureau Be The Future Management op te richten. Of ze als vrouw gemakkelijk aanvaard werd in die wereld? “Het is echt een haaienwereld, ik heb al te maken gehad met seksistische vooroordelen. Als vrouw zou ik het volgens sommigen moeilijker hebben om binnen te raken bij clubs, en daarvoor een man nodig hebben. Maar ik heb bewezen dat ik op mijn eentje de deuren van clubs kan openen. De andere vrouwen in deze business doen het ook heel goed, al zouden er wel meer mogen zijn.” Voor Amadou mondt de samenwerking met zijn zus nu al uit in zijn eerste WK. Wat betekent dat voor hem? “Het is een droom die uitkomt, een beloning voor alle harde werk.”

Ziet hij zichzelf zoals velen ook als een opvolger voor voormalig Rode Duivel Marouane Fellaini, met wie hij vergeleken wordt door zijn enorme duelkracht? Of ziet hij meer in de vergelijking met het Frans-Senegalese icoon Patrick Vieira, die geregeld opduikt? “Dat zijn heel grote namen, spelers voor wie ik veel respect heb. Maar ik ben Amadou Onana.” Het lijkt wel een verwijzing naar de gezongen aanmoediging die de supporters van Everton voor hem hebben bedacht, op de tonen van Rihanna's hit 'What's my name?': 'Onana, that's my name, Onana, that's my name.'