Elke week voorziet Michaël bellon een oude persfoto van een nieuw onderschrift. Deze week: Paul Van Himst als Rode Duivel in februari 1969 tijdens de voetbalinterland België-Spanje (2-1.)
© PhotoNews
| Paul Van Himst met de Rode Duivels in februari 1969 tijdens de voetbalinterland België-Spanje: 2-1.
Column
Beeldspraak: Van Himst, Polle zonder gazon
Lees ook: Beeldspraak: vrouwendag
Soms scoort de persfotograaf zelf. Zoals met het vastleggen van dit beeld dat misschien niemand anders uit het veelkoppige publiek op dezelfde manier heeft waargenomen en dat anders dus niet had bestaan.
Er passeren wel vaker geestige voetbalplaatjes waarop de bal ver te zoeken is en spelers eerder een spel met de zwaartekracht lijken te spelen, maar dit is een hoogvlieger in het genre. De verleiding om het over de dynamische horizontale compositie, de sculpturale kwaliteit en de mooie kadrering te hebben is maar net te weerstaan.
In afwezigheid van bal én medespelers komen Rode Duivel-van-de-eeuw Paul Van Himst en zijn Spaanse tegenstrever met een schok tot de vaststelling dat iemand tijdens de rust de veters van hun schoenen aan elkaar heeft gestrikt. De krachten die vrijkomen op het moment dat ze zich uit de mandekking losmaken om op uiteenlopende wijze te anticiperen op het veranderende spelbeeld, zorgen ervoor dat de twee in een Wim Vandekeybus-achtige duovlucht het speelveld en het voetbal ontstijgen, en een pose aannemen waarmee ze in de Sixtijnse kapel niet uit de toon zouden vallen.
"Echt ongrijpbaar ben je zelden in het voetbal, en dat lieten vijandige defensies Polle Gazon graag voelen"
Van Paul Van Himst is geweten dat hij regelmatig van naderbij kennismaakte met de grasmat. Echt ongrijpbaar ben je zelden in het voetbal, en dat lieten vijandige defensies Polle Gazon graag voelen. Kwatongen beweren dat Paul zelfs in staat was te reageren op overtredingen die nog moesten worden gemaakt door alvast te gaan liggen. Omdat de gazon op dit plein de winter niet overleefde, probeerde Van Himst er bij elke aanslag nog zolang mogelijk boven te blijven hangen. Omdat dat niet altijd lukte, hangt aan het van oorsprong witte shirt inmiddels een half strafschopgebied.
Voorts schreeuwde deze wedstrijd achteraf ook om een operatie propere handen. Al willen we geen afbreuk doen aan de 2-1 winst voor de Belgen, die de Duivels een ticket opleverde voor de wereldbeker van 1970. Beide goals kwamen van Johan Devrindt - Van Himsts spitsbroeder bij Anderlecht - en dus niet van hemzelf.
De genoemde wereldbeker in Mexico werd vervolgens een flop voor zowel de nationale ploeg als voor Van Himst zelf. Dit om redenen die het bestek van dit stukje te buiten gaan, maar die er wel mee voor hebben gezorgd dat ik, die hem nooit heb zien spelen, altijd moeite heb gehad om in die bedaarde, minzame man een winnaar te zien die in zijn sport tot de absolute wereldtop behoorde.
Als verantwoordelijke ouder had ik die beleefde, terughoudende jongen in ieder geval nooit een baan in het voetbal aangeraden. Als vertegenwoordiger in koffie eventueel wel. Maar zich als witte Pele op twee paar gouden schoenen de legende in voetballen? Het moet zijn dat kleine Pol op een dag dat enorme talent eens ergens op straat zag liggen, en vervolgens te plichtbewust was om er niet ook iets mee aan de vangen.
Wie zich trouwens afvraagt welk stadion zo’n elegant afdak had dat slechts een kleine minderheid van de talloos vele miljoenen supporters tegen de regen beschutte … Het was niet het Heizelstadion waarin de Rode Duivels straks IJsland partij geven, maar de thuishaven van Standard in Luik.
Column: Beeldspraak
Elke week voorziet Michaël Bellon een oude persfoto van een nieuw onderschrift in zijn column Beeldspraak.
Lees meer over: Brussel , Sport , Column: Beeldspraak , beeldspraak , Paul Van Himst , polle gazon , Rode Duivels , voetbalinterland
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.