Chronique d'un été: Victor Polster

Deze zomer verlaten we even het jaagpad van het dagelijkse bestaan en peilen we naar de mens achter de Brusselse kunstenaar. De laatste en de jongste in de rij is Victor Polster. De zestienjarige danser sloeg het Festival van Cannes met verstomming met de hoofdrol in Girl en keerde huiswaarts met de prijs voor voor beste acteerprestatie (m/v) in de sectie Un Certain Regard. Zomers zijn er om te reizen en te dansen.

Op het Festival van Cannes werd je bedolven worden onder de lofbetuigingen. Hoe ga je als zestienjarige om met dat succes?
Victor Polster: De emotie is minder sterk nu, want er is enige tijd overheen gegaan, maar de staande ovatie en de emotionele storm die op de première losbarstte tijdens de aftiteling zal ik nooit vergeten. Dat was een héél intens moment dat je maar één keer in je leven meemaakt.

Bijna alle medewerkers zaten in de zaal. We zagen het finale resultaat voor het eerst op een groot scherm. Er was wel wat stress omdat we tussen het publiek zaten en geen flauw idee hadden van wat de mensen van Girl zouden vinden en hoe ze zich op het einde zouden voelen. Het publiek bleek ontzettend sterk geraakt. Wat regisseur Lukas Dhont en de rest van de ploeg dan weer ontzettend sterk raakte. Dat maakte het moment eens zo bijzonder.

Ik heb me nooit afgevraagd wat ik zou zeggen als ik een prijs won, omdat het niet in me opkwam te denken dat ik kans maakte. In Cannes zie je zoveel ongelofelijke acteurs steengoed spelen in sterke films. Als ik op de prijsuitreiking aanwezig was geweest, dan had ik wellicht Lukas Dhont bedankt en Nora, het meisje waarop de film gebaseerd is. Lukas heeft heel lang aan Girl gewerkt, vier jaar als ik me niet vergis. Hij heeft mij getoond hoe je het personage zo kan spelen dat de mensen in haar geloven.

Wat doet de zomer met jou?
Polster: Tijdens de vakanties probeer ik zoveel mogelijk te reizen. Ik reis heel graag en veel. Vooral met mijn ouders, maar sinds kort ook met vrienden. Ik probeer altijd ook een paar dansstages te doen: niet om in vorm te blijven – tijdens de vakantie ga je er altijd wat op achteruit, in september loop je dat wel weer in – maar wel om nieuwe danstechnieken onder de knie te krijgen.

Dit jaar zijn we een week naar Griekenland gegaan om volledig te ontspannen. Strand en een heldere zee: daar was iedereen aan toe. In de weken na Cannes was het alle hens aan dek voor de examens en voor het dansgala, ons eindejaarsspektakel. Ontspannen zat er dus niet onmiddellijk in. Ook al was ik daar wel aan toe: Cannes is, zonder dat je het doorhebt, emotioneel uitputtend.

Ben je een zandman of een waterrat?
Polster: Mijn routine is: zwemmen, opdrogen, zwemmen, opdrogen, zwemmen, opdrogen. Maar twee maanden niksen op een strand is niets voor mijn familie. Wij ontdekken graag plekken. Na Griekenland zijn we naar Firenze gereisd. Enkele jaren geleden hebben we Japan bezocht. Dat was een onvergetelijke reis.

Mijn ouders houden enorm van reizen. Dan is het logisch dat de kinderen dat overnemen. Mijn belangstelling voor andere zaken dan dans, is de laatste tijd ferm gegroeid.

Met vrienden op reis gaan, is moeilijker, vooral omdat het wel wat kost. We gaan naar Tenerife, dat zal vooral voor de zon en vakantie zijn. We hebben het geld niet om naar de grote steden te reizen. Dat bewaar ik voor later als ik zelf geld verdien.

Maakt geld gelukkig?
Polster: Moeilijke vraag. Als zestienjarige heb ik niet enorm veel geld. Volgens mij maakt het bezit van geld je niet noodzakelijk gelukkiger. Maar geld maakt het wel mogelijk om dingen te doen waar je van houdt en daar word je wel gelukkig van.

Waarom dans je?
Polster: Niet dansen, ik zou dat niet kunnen. Dans is een noodzaak voor mij. Ik dans, omdat dansen een manier is om me uit te drukken. Nu ik van film heb geproefd en gezien dat ik er mensen mee kan raken, wil ik ook die wereld verkennen.

Het is soms zelfs iets gemakkelijker om mensen te raken in een film. Het is persoonlijker en directer. In een voorstelling sta je snel tussen twintig andere dansers, zelfs tijdens solo’s is er een afstand tussen danser en publiek. Ik heb de indruk dat die afstand in de cinema soms volledig verdwijnt en dat de kijker zich volledig in een personage verplaatst. Veel mensen zijn me komen zeggen dat ze zich vereenzelvigden met Lara (de ballerina uit Girl, die gevangen zit in het lichaam van een jongen, nr).

Voel jij je goed in je eigen vel?
Polster: Ik ben tevreden over mijn lichaam. Als danser is het ook mijn werkinstrument. Als je dagelijks oefent, verandert je lichaam sterk. Ik ben enorm veranderd vergeleken met vorig jaar. Ik zie mijn lichaam soms als klei. Je bewerkt het tot het eruitziet zoals je wil en doet wat je wil.

De fysieke verandering voor Girl was groot. Ik zag iemand anders in de spiegel: Lara. Dat maakt het gemakkelijk om in de huid van het personage te kruipen. Haarextensies en maquillage doen wonderen. Ik werkte met een logopediste om met kracht hoger te spreken. Ik leerde ook dansen als een meisje. Het grootste verschil zijn de pointes. Jongens zijn daar niet in getraind. In de klassieke dans zijn er vooral veel kleine verschillen tussen jongens en meisjes. De intenties en de bewegingen zijn anders. In ballet zijn de meisjes vaak prinsessen en fragiele wezens, terwijl de jongens sterk en massief zijn.

Waar wil je nog aan werken?
Polster: In het dansen én in het algemeen zou ik graag nog veel ontdekken en nog veel ervaring opdoen. Ik wil een zo groot mogelijk repertoire hebben en veel dingen meemaken waar je van leert.

Geloof jij in de liefde?
Polster: Ja! Maar… euh… ik geloof in de liefde, maar niet in de liefde voor altijd. Je kan iets heel moois beleven met iemand, maar ik denk niet dat je dat gevoel voor die persoon een leven lang kan bewaren.

Zou je dat willen?
Polster: Misschien wel. Als ik ouder ben.

Geloof je in voorbestemming?
Polster: Daar geloof ik niet in. Als je iets wil bereiken, moet je ervoor werken. Aan toeval of voorbestemming heb je niks. Je zaait wat je oogst.

Welke dansvoorstellingen en films bekoren je?
Polster: In dans bewonder ik het werk van de Batsheva Dance Company uit Israël, GöteborgsOperans Danskompani en het Nederlands Dans Theater uit Den Haag, waar ik zomerstage liep. Die gezelschappen slagen er keer op keer in om een voorstelling naar hun hand te zetten. Je herkent hun stijl en hun manier van doen.

Ik hou van films met sterke personages die me raken. Films die ik erg mooi vond, zijn Mommy van Xavier Dolan en Call me by your name van Luca Guadagnino. Die laatste doet niet aan categoriseren of stigmatiseren, maar gaat over op elkaar verliefd worden.

Van Girl kan je hetzelfde zeggen. Lukas koos heel bewust om de film uitsluitend over Lara te laten gaan. Zij ziet zichzelf nog niet als een vrouw en zolang dat niet het geval is, zal ze zich slecht in haar vel voelen. Het gaat dus niet om clichématige problemen zoals een vader die zich niet kan vinden in de keuze van zijn kind.

Wat boezemt je angst in?
Polster: Dat er iets gebeurt waardoor ik niet meer kan doen waar ik momenteel zo van houd. Een blessure die me voorgoed belet te dansen, bijvoorbeeld. Dat komt helaas vaak voor. In de filmwereld ben je iets minder afhankelijk van je fysieke capaciteiten. Daar is het risico minder groot dat er een onoverkomelijk probleem opduikt.

Cannes was een hoogtepunt. Heb je ook al dieptepunten gekend?
Polster: Ik weet niet of ik al grote dieptepunten gekend hebben. (Licht beschaamd) Ik heb uiteraard al een paar minder positieve dingen meegemaakt, maar niets wat voor mij persoonlijk enorm erg was.

Zie je je in Brussel blijven wonen?
Polster: Brussel is wel leuk en het is een mooie stad waar veel gebeurt, maar het is ook klein. Als ik mag kiezen, dan ga ik later in Parijs wonen

Vanaf 17 oktober loopt Girl in de Belgische bioscopen