Slachtoffers in aanloop naar proces aanslagen: 'Je hierop voorbereiden? Dat gaat niet'

Het proces over de aanslagen in Brussel gaat maandag eindelijk van start. Twee slachtoffers blikken vooruit op het monsterproces dat volgens hen al veel langer had moeten plaatsvinden, maar waar niemand eigenlijk op zit te wachten. "Ons leven gaat nooit meer hetzelfde zijn, ook na het proces zal ik geen rust vinden."

Na twee maanden vertraging gaat aanstaande maandag het proces over de aanslagen van maart 2016 eindelijk van start. “We wachten hier al zes jaar op”, zegt Jessie Monzanza. Zij verloor haar broer bij de aanslag in het metrostation van Maalbeek. “Toch wil ik niet per se dat het proces snel voorbij is. Neen, ik wil dat het vlot verloopt en dat er zich geen obstakels meer voordoen.”

Dat wenst ook Jaana Mettala. Zij heeft de aanslag in het metrostation van Maalbeek overleefd. Op 22 maart 2016 was ze onderweg naar het werk, naast de metrohalte. Op die dag was ze ongeveer zes maanden zwanger van haar eerste kind. “Mijn kind is gelukkig ongedeerd en is dit jaar zes jaar geworden.”

Met Jaana ging het lange tijd niet zo goed. “Ik was verbrand aan mijn gezicht, armen en benen. Ik heb na de aanslagen vier maanden in het ziekenhuis gelegen”, zegt ze op zachte toon.

“Ik weet al heel lang dat ik het proces wil meevolgen, het is een belangrijk hoofdstuk dat moet plaatsvinden”, zegt Jaana. “Maar je hierop voorbereiden? Dat gaat niet", vult Jessie aan.

Waar beide vrouwen het wel over eens zijn, is dat recht moet zegevieren. “Ik heb geen grote verwachtingen over dit proces, maar justitie moet haar werk doen”, zegt Jessie. Jaana treedt haar bij: 'Het verandert niets meer aan wat er destijds is gebeurd, maar er moet gerechtigheid zijn.”

Het verwerkingsproces

Of er eindelijk rust zal zijn wanneer het proces afgelopen is, is nog maar de vraag. “Ik weet dat mijn leven gaat nooit meer hetzelfde zijn, ook na het proces verwacht ik geen rust”, vertelt Jaana.

Dat geldt ook voor Jessie. “Na het proces wacht mij een administratieve rompslomp: verzekeringen, schadevergoedingen, het garantiefonds... het stopt maar niet”, zegt ze. “Het is een hele strijd om de overheid aan boord te krijgen.”

“Er wordt voortdurend over ons gepraat, maar wanneer gaan we het eens hebben over de politici en over wat zij niét hebben gedaan na 22 maart”, zegt Jessie over haar wedervaren de afgelopen jaren. “Na de aanslagen hebben we alles zelf moeten uitzoeken: informatie over hoe we het statuut van slachtoffer kunnen krijgen bijvoorbeeld. Dat was heel moeilijk.”

Wat er dan wel nodig is, aldus Jaana, is een centrum waar slachtoffers ontvangen kunnen worden, 'En waar er ons wordt gezegd dat ze er voor ons zijn: financieel, maar vooral psychologisch.”