Op Thurn & Taxis kan je vanaf vrijdag gaan twijfelen aan de werkelijkheid, met de expo 'Hyperrealism Scuptures'. Van een anatomisch correcte giga-baby tot een compleet vervormd mensenlichaam: de sculpturen kloppen soms niet, maar ze lijken wel altijd levenecht.
De ondertitel "Ceci n'est pas un corps" is een directe verwijzing naar René Magritte en zijn surrealisme, want Hypperrealism Sculptures zorgt ervoor dat Brussel nu de hoofdstad van het hyperrealisme wordt. Doorheen de tentoonstelling wordt de bezoekers constant uitgedaagd en moet hij in vraag stellen wat echt is en wat niet echt is.
De strekking hyperrealisme, die in 1960 ontstond, wil de vormen en texturen van het menselijk lichaam imiteren om een perfecte illusie te geven. De tentoonstelling is opgebouwd in zes delen: menselijke replica's, monochrome werken, lichaamsdelen, spel met afmetingen, misvormde werkelijkheden en verschuivende grenzen. De grondleggers van het hyperrealisme, zoals Duane Hanson en John DeAndrea, komen meteen in het begin aan bod met hun levensecht aanvoelende beeldhouwwerken die je praktisch recht in de ogen kijken.
Nadien leert de bezoeker hoe lichamelijke vormen estetisch gebruikt kunnen worden of hoe slechts één lichaamsdeel belicht wordt, maar toch levensecht aanvoelt. Minder echt lijkt een pasgeboren baby die plots op grote schaal in het midden van de zaal opduikt en daardoor misschien wel zijn schattigheid verliest. Tot slot doen innovatie en wetenschap hun intrede en worden lichamen vervormd tot vreemde of ongemakkelijke wezens die we niet met onszelf identificeren.
