Verborgen sportparels (1): Drie Lindenstadion

Brussel kent, behalve het Koning Boudewijnstadion, nog een immense voetbaltempel. Geen plek waar veel successen zijn geschreven, maar wel een die stadionliefhebbers als geen ander koesteren.

In de omgeving van het Drie Lindenstadion, het immer rustige Watermaal-Bosvoorde, is er maar weinig dat de toevallige passant de indruk geeft dat hier een immense voetbaltempel tussen de doodstille woonwijken verborgen ligt. Toch kom je onderweg een tipje van de sluier tegen: de rotonde, waar drie mooie lindenbomen staan te pronken, kan je niet missen. De naam voor de nieuwe voetbaltempel was snel gekozen. Langs de statige huizen in de Najadenlaan is het nog altijd een en al rust. Maar dan sla je een klein padje in en sta je plots bovenaan de immense staantribune, die intussen al bijna zeventig jaar oud is.

Brusselaar Stéphane Lievens komt hier regelmatig op de trappen zitten. “Ik kan hier gemakkelijk een uurtje blijven zitten. Gewoon naar die tribunes kijken en genieten,” mijmert hij. Lievens is wat in voetbaltermen een ‘groundhopper’ wordt genoemd. Soms met zijn zoon, maar meestal alleen, bezoekt hij stadions in de verste uithoeken van België en zelfs Europa. “In België alleen al heb ik al meer dan driehonderd stadions gezien. Saai wordt het nooit. Je weet nooit wat je zal tegenkomen.”

Zijn Facebookpagina ‘Brussels Groundhopper’ staat vol met vervallen tribunes, majestueuze toegangspoorten en verouderde kantines. Maar zo mooi als het Drie Lindenstadion zijn ze nooit. “Dit is een monument, dat herinnert aan ver vervlogen tijden. Ik denk dat zelfs in Europa of in de wereld nauwelijks parels als het Drie Lindenstadion overblijven. Het is belangrijk dat men het intact houdt. Het stadion is gelukkig beschermd, het mag zelfs niet afgebroken worden.”

“Als het Koning Boudewijnstadion niet meer gebruikt mag worden, hebben we geen enkel voetbalstadion meer dat meer dan 30.000 toeschouwers kan herbergen,” wordt in de marge van het debat rond het Eurostadion regelmatig gezegd. Maar eigenlijk klopt dat niet helemaal: het Drie Lindenstadion is het tweede grootste stadion van België. Het kan in principe plaats bieden aan 40.000 voetbalsupporters, hoewel dat om veiligheidsredenen al lang niet meer toegelaten is. In de moderne voetbaltijden, waar afgescheiden vakken en nooduitgangen niet als een overbodige luxe worden aangezien, is dit stadion een anachronisme geworden.

Torino
Dus neen, we zien er de Rode Duivels niet meteen hun nieuwe thuishaven vinden. Maar terwijl je een plekje uitzoekt om het veld te overschouwen, is het niet moeilijk om je de gevulde tribunes in te beelden. De treden zijn overwoekerd door mos en onkruid, maar eigenlijk zijn ze nog perfect bruikbaar. In het Drie Lindenstadion vind je nog geen skyboxen of VIP-lounges. De archaïsche zittribune komt nog het meeste in de buurt van wat in 1948 ongetwijfeld als grande chique werd aangezien.

Waarom staat er zo’n voetbaltempel in het onooglijke Watermaal-Bosvoorde? Daarvoor moeten we terug naar 1948, in de periode na de Tweede Wereldoorlog, die in het teken staat van de heropbouw van het land. Racing Club de Bruxelles kende de jaren voorheen – bescheiden - successen in de Belgische eerste klasse, en dat deed het bestuur luidop dromen. Racing verhuisde van Ukkel naar Watermaal-Bosvoorde, waar een nieuw stadion werd gebouwd. Het is veelzeggend dat het nogal megalomane Drie Lindenstadion niet eens helemaal is afgewerkt, zoals voorzien is op de originele plannen.

lees verder onder de foto

Echt een succesverhaal is het niet geworden: slechts één keer liep het stadion helemaal vol. Dat was in de feestelijke openingswedstrijd tegen AC Torino, op 11 november 1948. Nu is dat een kleine club in Italië, in de schaduw van grootmacht Juventus, maar toen luidde de bijnaam niet voor niets Il Grande Torino. Torino was één van de beste clubs van Europa. Toen bestond er echter nog geen Champions League waarin de club dat kon bewijzen. Het duel tegen Racing, dat met 0-3 gewonnen door de Italianen, is om nog een andere reden legendarisch. Amper zes maanden later, op 4 mei 1949, kwam zowat het hele elftal van Torino om het leven. Op de terugweg van een vriendschappelijke wedstrijd in Lissabon, crashte het vliegtuig tegen de basiliek van Superga, ten oosten van Turijn. De club zou dat verlies nooit meer te boven komen.

Ook met Racing liep het niet goed af. Na nog geen tien jaar moest de club het stadion overlaten aan de gemeente. Het ooit zo roemrijke Racing was intussen al naar tweede klasse gedegradeerd, en kon de zware lening voor de bouw van het stadion niet meer betalen. De club verhuisde naar de Heizel, maar ook dat was geen succes, en in 1961 fusioneerde Racing met White Star tot Racing White.

Lievens heeft zijn eigen ideeën over het mislukte avontuur van Racing. “Eén van de problemen was dat het volk hier gewoon niet geraakte. Er waren nauwelijks parkeermogelijkheden en het openbaar vervoer was beperkt.” Maar de houdbaarheidsdatum van Racing, zesvoudig landskampioen, was op dat moment al lang verstreken. “Na de oorlog kwam Anderlecht op, en dat zou de topclub van België worden. Je zit hier natuurlijk ook niet in Anderlecht of Molenbeek. Het is een ander, veel rustiger, deel van Brussel. Voetbal leeft in een gemeente als Watermaal-Bosvoorde een pak minder.”

En het Drie Lindenstadion? Dat is gelukkig blijven staan. De atletiektak van Racing is altijd hier gebleven. Het is nu ook de thuishaven van tweedeprovincialer Racing Boitsfort. “Het enige wat hier ontbreekt, is leven in het stadion,” zegt Lievens. Boitsfort speelt voor een man of zestig. Een voetbalstadion heeft passie nodig. Dat vind je wel in het Dudenpark van Union, of in het Edmond Machtensstadion van RWDM, maar niet hier.”

Drie Lindenstadion

• Gebouwd in 1948 als nieuw stadion voor Racing Club de Bruxelles
• Feestelijke opening op 11/11/1948: Racing-Torino (0-3)
• Tegenwoordig thuishaven van atletiekvereniging Racing Club de Bruxelles, voetbalclub RRC de Boitsfort en rugbyclub Boitsfort RC
• Beschermd als monument sinds 2010

> BRUZZ gaat op zoek naar de mooiste verborgen sportparels in Brussel. Prachtige plaatsen waar sportgeschiedenis is geschreven en waar de tijd is blijven stilstaan. Soms is het bestaan ervan al lang vergeten, maar ze zijn nagenoeg intact gebleven.