Bewoners van de Papenvest: 'Draag wijk in mijn hart'

Nisrine is het kloppende hart van de jonge generatie op de site. Als vrijwilligster helpt ze vaak om kinderactiviteiten te organiseren.

“Ik woon al zolang ik me het kan herinneren op de site van de ‘vijf blokken’. Mijn papa is in Marokko geboren, elk jaar bezoeken we onze familie daar. Ik heb drie zussen en
twee broers. We wonen in een driekamerappartement.

Ik slaap samen met mijn kleine zus op de kamer. Dat is niet altijd even evident. Soms kunnen de gemoederen weleens hoog oplopen op zo’n kleine oppervlakte met een familie van acht waarvan de jongste amper drie is. En door de slechte isolatie hoor je ook nog eens alles van de buren. Het is dringend nodig dat ze de blokken afbreken om te vernieuwen, want alles is hier stuk. Toch zal ik het erg missen. Mijn wijk draag ik diep in mijn hart. Maar ik kijk er ook erg naar uit om in een groter te wonen.”

“In mijn vrije tijd speel ik theater bij ‘Ras el Hanout’ in Molenbeek. Ik ben animator binnen jeugdwerking, daar wil ik later ook mijn job van maken. Ik organiseer mee activiteiten of kampen tijdens de vakantie in het jeugdhuis ‘Chicago’ hier in de buurt.

In het weekend ga ik weg met mijn grote zussen en kan je ons vinden in de buurt van de Brouckère. Ik ga heel vaak naar buiten om mijn vriendinnen te zien. Om eventjes aan alle drukte te ontsnappen, luister ik naar muziek met het volume op het maximum in mijn hoofdtelefoon. In het blok tegenover het onze heb ik een vriendin wonen. Er zijn nog enkele andere vriendinnen, maar velen onder hen zijn door de jaren heen vertrokken. Het is niet meer zoals in de tijd toen ik klein was. Toen speelden we allemaal samen tussen de blokken, de kleine speeltuin was er nog niet.”

“Mocht ik de architect zijn van de nieuwe gebouwen, dan zou ik grotere appartementen maken voor grote families als de onze en plaatsmaken voor een écht jeugdhuis. Dat mis ik enorm! Voor de rest heb ik alles in de buurt wat ik nodig heb. Het is een toplocatie.”

“Na al die jaren heeft de wijk geen geheimen meer voor mij. Het contact met de medebewoners verloopt heel gemoedelijk. Soms zijn er wijkfeesten en dan praat iedereen met iedereen. De meerderheid van de mensen die hier wonen, kent elkaar al heel lang. Toen mijn kleine broer was geboren, heeft mijn mama alle buren uitgenodigd. Een beetje zoals het er in zuiderse landen aan toe gaat.”

“We weten niet welke blokken eerst tegen de vlakte gaan. Die onzekerheid is niet fijn. Waar we dan zullen belanden, weten we niet. Als ik zou mogen kiezen, dan zou ik na de bouw weer hier willen wonen. Er gebeuren soms negatieve dingen op deze locatie en dat is jammer voor ons imago, maar ik ben niet beschaamd om te zeggen dat ik in één van de ‘vijf blokken’ woon.”