De donkere tijd van linguïstische apartheid is volledig voorbij

Geschiedenis is altijd in beweging en soms heeft men jaren nodig om tendensen juist in te schatten. Maar de resultaten van gisteren bevestigen een evolutie die al enige tijd voelbaar was: het communautaire, dat zo lang de Brusselse politiek bepaalde, is niet langer dominant. Er is een gewestelijke identiteit gegroeid. In alle stilte is er heel veel veranderd in de hoofden van de Brusselaars.

In de jaren 1960 kon Henri Simonet, decennialang PS-zwaargewicht, met tevredenheid stellen dat “de verfransing van Brussel totaal” was. Daarmee leek de droom van het franskiljonse FDF bewaarheid. Manneken Pis zou vanaf nu Petit Julien worden.

Maar die donkere tijd van linguïstische apartheid is nu wel volledig voorbij. Dat voelt iedereen aan die zijn oor weleens te luisteren legt bij Franstalige Brusselaars. Die zijn er allang van overtuigd dat hun stad er een is van vele kleuren en talen. Ze hebben meer dan respect voor de Nederlandse taal en cultuur. Hun kinderen gaan vaak naar Vlaamse scholen.

Die open mentaliteit is voor veel jonge Brusselaars een evidentie geworden. Ver weg lijkt de tijd van misprijzen en wantrouwen tegenover alles wat Vlaams was.

Dat Groen de grote winnaar is van de verkiezingen aan Nederlandstalige kant, komt ook omdat nogal wat Franstaligen voor het Nederlandstalige college kozen om een doorbraak van het Vlaams Belang te counteren.

Dat fenomeen moet men vooral niet minimaliseren. Wie zijn geschiedenis kent, weet dat het tot ver in de vorige eeuw voor veel Franstaligen zowat ondenkbaar was om voor een Nederlandstalige te stemmen.

Dat is ook een gedeeltelijke verklaring van het succes van Fouad Ahidar, die vanuit het Nederlandstalige college met een tweetalige campagne drie zetels binnenhaalde.

Maar misschien is het grootste teken aan de wand de ineenstorting van Défi. De partij die er een punt van eer van maakte om geen Nederlandstalige kandidaat op haar lijsten te dulden, lijkt niet te hebben beseft dat het fanatieke franskiljonisme nog maar weinig Brusselaars beroert. Tien jaar geleden haalde Défi twaalf zetels in het Brussels parlement; daar blijven er nu zes van over. Uittredend minister Bernard Clerfayt kreeg een beschamend laag aantal stemmen achter zijn naam. Voor het Federaal Parlement gingen 65.000 stemmen verloren en werd de zogenaamd beloftevolle Sophie Rohonyi zelfs niet verkozen.

Tegelijk was het aantal stemmen op Nederlandstalige kandidaten hoger dan ooit: bijna 80.000, zo’n 10.000 meer dan vijf jaar geleden. Henri Simonet draait zich om in zijn graf ...