Timide Congolese jongen droomt van bestaan als danser

Een avondloopje door de stad om de drukke dag uitgeleide te doen. Terwijl ik onder de triomf­boog van het Jubelpark doorloop, flitst de videoclip van 'Fils de joie' van Stromae door mijn gedachten. Vanaf een balustrade bezingt de in militaire kledij gehulde maestro een onvolmaakte moeder terwijl zijn troepen gracieus door het park marcheren.

Thuisgekomen zoek ik de clip op en herken tussen de strijdkrachten een bekend gezicht. Is dat Mahor? De Congolese artiest zat in mijn eerste klas. Een timide jongen met wie ik me geen raad wist. Toen hij zijn resultaat kwam ophalen, slikte hij bij het horen dat het voor hem beter zou zijn om de cursus opnieuw te doen. Niet dat hij verrast was. Zijn hartbrekende reactie kwam enkel voort uit een zorg over geld: “Moet ik dan ook opnieuw betalen?”
“Oui, c'était moi, prof,” vertelt een montere Mahor aan de telefoon. Niet veel later klinkt er een melding van whatsapp: stills uit de videoclip en een TikTok-video van hem met Stromae.

Mahor was enkele maanden in België toen hij deelnam aan de audities voor 'Fils de joie'. Als danser wist hij dat hij een goede kans maakte. Het was een bewogen periode. Een korte tijd daarvoor had hij zijn eigen imperfecte moeder teruggevonden. Ze had hem laten zitten toen hij één jaar was. Hij wist dat ze naar België was vertrokken, maar waar precies, dat mysterie had hij in de dertig jaar na haar vlucht nooit kunnen ontrafelen. Toen hij in het Klein Kasteeltje zat, kwam het Rode Kruis de vrouw op het spoor in Aalst. De hereniging tussen moeder en zoon verliep moeizaam, maar intussen woont hij bij haar. “In het begin was er veel haat en wantrouwen, maar dat is bijna weg.”

Geheim agent

Na een instabiele jeugd in verschillende pleeggezinnen vond Mahor zijn roeping als beeldend kunstenaar. Het noodlot sloeg toe toen hij probeerde een schilderij te verkopen aan de vrouw van een geheim agent. Jaloezie, doodsbedreigingen en valse beschuldigingen van deelname aan protesten tegen de regering van Joseph Kabila maakten dat hij zes jaar geleden de vlucht nam naar Europa.

Maar dat is het verleden. Tegenwoordig stapt Mahor elke dag trouw in de trein van de Denderstreek naar de hoofdstad. In Brussel combineert hij een zoon van zeven maanden met twee jobs als sportanimator en een droom om artiest te worden. Dansen was zijn jeugd, het is nog steeds zijn leven vandaag. “Het is een manier van communiceren. Als ik stress heb of kwaad ben en ik dans, ça part. Het geneest me.”

Het leven is een onzekere reis, zeker voor een vluchteling. Het staat allerminst vast of Mahor in België kan blijven. Hoe dan ook wil hij opnieuw Nederlandse lessen volgen. “In Congo resten enkel leegte en gevaar, in Brussel wachten mijn kind en de belofte op een gevuld leven.”

De KVS volgt met interesse zijn dansvideo's op Instagram. Tussen hem en Stromae verliep het zoals bij de zanger en de rest van de wereld: radiostilte. Gelukkig is er het prachtige lied over moeders en hun zonen. 'Fils de joie' lijkt te zijn geschreven op het gekerfde danslichaam van Mahor:

Laissez donc ma maman
Oui je sais. C'est vrai qu'elle n'est pas parfaite
C'est un héros