Met zijn concertfilm geeft Stromae fans een compact souvenir van zijn afgebroken tournee

Na zijn gecancelde shows is de concertfilm Multitude een vroeg kerstgeschenk van Stromae aan zijn fans. Ze missen de totaalervaring die de Brusselse wereldster in het zog van zijn derde album op het podium weggaf: in Paleis 12 kwamen we destijds ogen en oren te kort. Maar precies omdat er nu meer focus is, verruimt ook de video, die sinds dit weekend op YouTube staat en scherpstelt op de interactie tussen artiest, zijn avatar en zijn publiek, onze blik.

Met 1,1 miljard streams en 870.000 verkochte albums bracht Multitude na een lange adempauze voor de Brusselse muzikant met Rwandese roots de bevestiging van zijn status als wereldster. De campagne voor zijn derde album begon echt op 9 januari 2022, toen hij de single ‘L’enfer’ in primetime kwam inzingen tijdens een nieuwsuitzending van TF1.

Met dat statement over zijn mentale problemen en paranoia, een gevolg van medicatie na een malariabesmetting, maakte hij voor de vuist weg zijn persoonlijke hel universeel. Het was dan ook erg wrang dat diezelfde campagne nogal abrupt eindigde op 17 maart 2023 in Paleis 12 (vandaag de ING Arena), toen de zanger, zo zou achteraf blijken, in samenspraak met zijn dokters en zijn team zijn laatste concert van de tournee gaf.

In enkele interviews ter aankondiging van dit videocadeau benadrukte Stromae’s broer Luc Van Haver, die samen met Cyprien Delire de film regisseerde, dat ze voor de beslissing om de tournee te stoppen niet over één nacht ijs zijn gegaan, maar dat ze wel noodzakelijk was. Om de teleurstelling bij de fans te milderen, bundelt Team Stromae nu 1.500 opnames tot een compacte film van een uur. In vergelijking met de anderhalf uur durende liveshows vielen ‘Te quiero’, ‘Déclaration’ en ‘C’est que du bonheur’ weg. Om zo dicht mogelijk bij de concertervaring te blijven, werd wel vastgehouden aan de chronologie: van de combattieve opener ‘Invaincu’ - linkerarm in de lucht, vuist gebald - tot de samen met zijn vier muzikanten a cappela ingezongen bis ‘Mon amour’.

Eenzaamheid

De fans die er ook live bij waren kunnen intussen met meer focus en afstand kijken naar wat er zich afspeelde op de videoschermen, iets waar ze tijdens de show misschien minder oog voor hadden omdat er zoveel tegelijk gebeurde. De mix van liveconcert en geanimeerde extra’s wordt afgewisseld met beelden van het publiek en sporadisch van de voorbereiding. Niet toevallig zit er vlak voor ‘Ta fête’ een fragment waarin je de zanger ziet touwtjespringen in de kleedkamer. Enkele fragmenten met hem alleen in een lege zaal brengen gevat contrast aan met de uitverkochte arena’s, en rijmen met het thema eenzaamheid, dat tijdens de set veelvuldig terugkeert.

Natuurlijk kan je de impact van de twee dimensies van een televisie- of laptopscherm niet vergelijken met die van de 3D-ervaring in een concertzaal. De ingenieuze grijparmen van de aandoenlijk gestileerde animatiefiguren die soms haast uit hun kader leken te stappen moest je live zien. Net als de mysterieuze lichtschijnsels in ‘Quand c’est’, Stromae’s pakkende chanson over kanker. Maar los daarvan slaagt Multitude er wel in om van de verhaallijnen, die je tijdens de concerten als een meteorietenregen binnenkreeg, een gestroomlijnde kroniek te maken.

Gedeelde choreografie

Die kroniek begint in een futuristische stad, waar Stromae’s avatar neerkijkt op een rotsachtige planeet, maar al snel zie je op zijn bureau, dat eruitziet als een lab, het getekende podiumplan voor de tournee en een wereldkaart met alle concertsteden. Later in de set valt op hoe de zanger en zijn avatar dezelfde choreografie delen en hoe technologie middels robothond Spot letterlijk het podium komt opgewandeld. Animaties van met paraplu’s (in plaats van met wapens) marcherende legertroepen, noem het maatschappijkritiek op zijn Stromae’s, zijn dan al lang vervangen door meer persoonlijke worstelingen.

Het zou geen cadeau aan de fans zijn als die er zelf niet veelvuldig tussen zouden zijn gemonteerd, vaak net wanneer ze verrukt in de lens van de camera een tekstlijn meezingen. De wisselwerking tussen podium en zaal culmineert wanneer Stromae hen tijdens een stillere passage in ‘Papaoutai’ door de benen laat zakken om hen daarna springend naar een apotheose te hijsen. Voor de danspasjes van ‘Santé’, tijdens de pandemie een hart onder de riem van de eerstelijnswerkers, krijgt het publiek richtlijnen van een instructiestem, alle muzikanten én de avatar.

Jusqu’à Bruxelles

Die laatste speelt finaal een sleutelrol wanneer zijn jongere versie in een tussenfilmpje op een aan een computer aangesloten keyboard enkele herkenbare noten opdiept en nostalgisch knipoogt naar hoe het allemaal begon. Het wild geworden publiek brult in een vlaag van laconiek escapisme al snel mee: "Alors on sort pour oublier tous les problèmes / Alors on danse." Sympathiek dat de maestro er helemaal op het eind nog "Jusqu’à Bruxelles" aan toevoegt. 24 uur na de release op YouTube stond de teller van Multitude op een kwart miljoen views. Counting.

De concertfilm Multitude van Stromae is gratis te zien op YouTube en RTBF Auvio