Jazz Brak: 'Verschrikkelijk, die dagen zonder licht'

De Brusselse rapper JAZZ Brak schrijft om de twee weken een column voor BRUZZ over zijn leven als muzikant, leraar en vader. Hij neemt ook zelf telkens een foto die een unieke inkijk in zijn leven biedt.

Nu de Mia’s en de mazelen achter de rug zijn kan 2025 pas echt beginnen. Ik kijk alweer uit naar de zomer. Natuurlijk voor de festivals en de vakantie, maar vooral voor de zon. Die is blijkbaar zelf even op vakantie naar het buitenland en laat ons achter met regenachtige dagen waar grijs in verschillende tinten de ruimte boven de huizen kleurt. Verschrikkelijk, die dagen zonder licht waar gevel en hemel gevaarlijk dicht naar elkaar toe groeien. Het werkt op je gemoedstoestand en niet enkel bij mij … de mensen op de straat, mijn leerlingen in de klas … iedereen kijkt uit naar een periode van overvloed aan vitamine D.

Het jeugdhuis

We moeten er nog even door. Eind februari beginnen mijn zaalshows opnieuw. Turnhout, Leuven, Gent, Kortrijk, Antwerpen en Hasselt, en er komt nog een show bij extra dicht bij huis, maar die is nog niet aangekondigd. Surprise! Na zo’n pauze van een paar maanden – die altijd onvermijdelijk tussen december en februari valt – is het elke keer weer even wennen. De combo van gezonde stress en zelf altijd de controle over alles willen behouden, dwingt mij een paar repetitiedagen in te plannen. We repeteren doorgaans in ‘het jeugdhuis’, niet echt een jeugdhuis natuurlijk, maar zo noemen we de extra ruimte naast onze studio die is ingericht als living en al een paar jaar dienst doet voor zowat alles wat niet in de studio gebeurt. Chillen, drinken, eten, schrijven, lachen en dus ook repeteren. De studio bevindt zich hartje Brussel, we zien het gerenoveerde beurs­gebouw van op het balkon en ook de beste concertzaal van het land, de Ancienne Belgique!

Zo’n repetitie begint vaak serieus met het overlopen van de set, met hier en daar wat aantekeningen van zaken die vorige keer nog beter konden. Na het vastleggen van een paar aanpassingen en het opfrissen van de teksten, kom ik weer tot de constatatie dat ik me voor niks zorgen maakte en dat de opkomende shows, net zoals de voorbije, een reeks mooie momenten met vrienden en publiek zullen opleveren.

Wachten, wachten en wachten

De dag van een show houdt veel wachten in. We vertrekken hier in Molenbeek met een Mercedes V-klasse en komen altijd een paar uur voor de show aan. Er wordt in genoeg tijd voorzien, zodat de mannen van sound & licht alles kunnen klaarzetten en vervolgens soundchecken ... checken of de sound goed zit dus. Vrij belangrijk, want ik wil namelijk, wanneer ik oploop, dat alles in orde is. Daarna volgt weer een paar uur wachten, vaak het moment om te eten, maar voor een show probeer ik zo min mogelijk binnen te spelen. Heb geen zin in een zware maag op het podium. En achteraf zorgt de adrenaline ook niet meteen voor honger.
Behalve de zon begin ik de shows wel echt te missen. Laat het maar snel eind van de maand zijn. Ik ben het wachten beu!