'Ik werd pas echt een Brusselse toen ik hier ook een huisarts had'

Kathleen Peters is stand-upcomedian, Limburgse, maar woont in Brussel. Binnenkort keert ze terug naar de heimat voor een eenmalige show over de verschillen tussen Brussel en Limburg. Ze schrijft tweewekelijks over wat haar opvalt.

Tien jaar geleden liet ik het zalige Zutendaal achter voor het bruisende Brussel. En op de eerste twee weken na – al mijn vrienden gingen in Leuven studeren en ik trotseerde de hoofdstad in m'n eentje – voelde ik nooit iets van spijt over die beslissing. Definitief terugkeren naar Limburg? Nooit over nagedacht.

Met de nadruk op definitief, want natuurlijk keerde ik vaak terug. Voor mijn familie en vrienden, die al jaar en dag de zon in hun leven moeten missen – enige overdrijving is mij niet vreemd – en voor de niet te evenaren Limburgse kebab (probeer die zelf maar eens).

Ook voor een speciaal iemand. Geen verborgen liefde, wel mijn … huisarts. Ik blijk niet de enige te zijn: wel vaker hoor ik van vrienden die in Brussel wonen dat ze er jaren over hebben gedaan om hun huisarts in hun geboortedorp om te wisselen voor de huisartsenpraktijk om de hoek.

Hersenvliesontsteking

Ben ik dan ook zo gehecht aan mijn huisarts (weleens gehecht door mijn huisarts, maar dat is iets anders)?

Ik zou kunnen zeggen: de patiëntenstop in Brussel heeft mij parten gespeeld, dus moet ik noodgedwongen in Limburg mijn medische zorg zoeken. Maar dan lieg ik.

Ik denk dat vooral het Nederlands een rol speelt. Er zit niemand te wachten op een vrouw van in de twintig die met hand, tand en gebrekkig Frans probeert uit te leggen wat er met haar scheelt.

De vrees om niet uitgelegd te krijgen wat ik precies mankeer – de vrees om niet gehoord te worden – vind ik veel erger dan doodziek eerst nog eens 105 kilometer te rijden naar het oosten van het land, om dan in mijn dialect te horen dat ik mijn symptomen beter niet googel en dat ik – ook deze keer – geen hersenvliesontsteking heb maar gewoon een stijve nek en een griepje.

Of moet ik het dieper zoeken, ergens ter hoogte (of ter laagte) van mijn onderbewustzijn? De idee dat ik thuis de oplossing voor mijn zorgen zoek, geeft me niet alleen een medische, maar ook een psychologische boost. Want bij ziekte heeft deze 28-jarige gewoon haar mama nodig.

Een echte Brusselaar

Wanneer is iemand, die van buiten Brussel komt en naar de hoofdstad verhuist, een echte Brusselaar?

Ik denk dat ik dat enkele jaren geleden werd. Toen ik mij volledig integreerde en finaal besloot om in de buurt van waar ik woon, Sint-Joost-ten-Node, toch een arts op te zoeken. Ik was waarlijk te ziek om die absurde afstand af te leggen, hoe graag ik Zutendaal ook zie. In plaats van mijn symptomen op te zoeken, typte ik simpelweg 'huisarts in Brussel' in. Ik klikte op het eerste en toevallig ook het beste resultaat.

Sindsdien bespaar ik me de reis naar Limburg – en komt mijn mama naar mij.