Jazz Brak: 'Door een foto te nemen, leg je even de tijd stil'

De Brusselse rapper JAZZ Brak schrijft om de twee weken een column voor BRUZZ over zijn leven als muzikant, leraar en vader. Hij neemt ook zelf telkens een foto die een unieke inkijk in zijn leven biedt.

Waar ik vroeger stopte om een sticker op een elektriciteitskast te plakken neem ik nu een foto. Zo verschillend is het niet. Kijken en zien , zoeken naar beelden, wandelend door de straten van de stad. Een wandeling met een doel. Tijdens een stickertour koos ik er een gemeente of buurt uit en zocht ik naar spots in de straat waar mijn sticker goed zou hangen, zichtbaar was, en niet meteen weer verwijderd zou worden. Nu, met een camera in de hand, ben ik op zoek naar mensen, momenten en kaders waar die eerste twee in passen. Een zoektocht zonder veel te zoeken ... misschien gewoon een tocht, waar kijken een middel is en zien een beloning.

Alledaagse taferelen kunnen zo mooi zijn of zoveel vertellen. Door een foto te nemen, leg je even de tijd stil. Soms lijkt het alsof je iets vangt in het hier en nu. Met een druk op een knop leg je die ene seconde vast, die ook binnen twintig jaar nog die ene seconde van twintig jaar geleden zal zijn. Observeren en archiveren is misschien een goede samenvatting van wat een fotograaf doet. Het observeren en dan archiveren van de tijd, de mens, de ruimte. En dat dan op een zo mooi mogelijke of betekenisvolle manier.

La Gare du Nord

Gewapend met een camera en een paar reserve 35mm-filmrolletjes stap ik zonder uitgestippeld plan door de straten van Brussel. Vandaag begin ik in de buurt van het Noordstation in Schaarbeek. Van aan de blokken naast de brandweerkazerne, langs het station, tot aan het Liedtsplein. De Groenstraat in – waar ik de laatste twee jaar van mijn schoolcarrière op Sint-Lukas Kunsthumaniora heb doorgebracht – en zo door Sint-Joost-ten-Node tot aan Brussel-Centraal.

Twee uur en twee filmrolletjes verder ga ik zitten op de bank voor Mains d’Or. Een nieuwe shop in de stad, gespecialiseerd in juwelen, graffiti en tattoos. Aan de overkant van de straat is Laboriver, een fotolab waar ik al mijn foto’s laat ontwikkelen. Ik breng ze binnen en kijk al uit naar die ene foto van een knalrode oude Mercedes in de Poststraat die met een Turkse vlag op het dak geschilderd, stond te blinken in de zon. Of die ene van een koppel op een scooter tegen de achtergrond van de werken aan het Noordstation; omdat ze me hadden gezien, boden ze een korte claxon als weerwoord exact toen ik de foto nam.

72 foto’s. Tweeënzeventig alledaagse taferelen van een zonnige zondag in de Brusselse Noordwijk. Vereeuwigd.

Binnen enkele dagen vind ik ze terug in mijn mailbox en beleef ik de wandeling opnieuw. Het zal voor altijd die ene wandeling zijn in 72 beelden, ook binnen twintig jaar.

Brussel en zijn straten zijn de laatste jaren het voornaamste onderwerp voor mijn lens geweest. Volgende week neem ik mijn camera mee naar een andere miljoenenstad, New York.