Een maand na de val in Parijs: olympisch turnster Maellyse Brassart

Elke week zoekt BRUZZ een interessant verhaal uit de Brusselse sportwereld. Deze week: olympisch turnster Maellyse Brassart, over trainen in Oudergem en haar val tijdens de opwarming van de Olympische Spelen. “Alsof ik met een kleine auto tegen een muurtje was gereden.”

Vorige week keerde Olympisch turnster Maellyse Brassart voor het eerst in bijna vijftien jaar terug naar de plek waar het voor allemaal begon: Phenix Gym in Oudergem. Minutieus reconstrueert ze de route die ze als negenjarig meisje meerdere keren per week ‘s avonds aflegde: de metro nemen in Roodebeek, overstappen in Merode en vandaaruit naar Herrmann-Debroux. Terwijl ze aan het vertellen is, komt ook de geur van de soep die haar mama meegaf voor onderweg spontaan in haar op. Angst kende ze geen moment, daarvoor was het verlangen naar de turntoestellen te groot.

Exact een maand geleden stond Brassart in de enorme Bercy Arena van Parijs, klaar om zich te kwalificeren voor de finale van de allroundcompetitie in het olympisch turntoernooi. Ze kan niet zeggen dat ze blessurevrij was – welke turnster die zo ver is geraakt kan dat wel? In de massale aandachtsgolf voor Nina Derwael verdween haar bijzondere parcours naar de achtergrond, maar spreek iemand uit de turnwereld en hij of zij begint spontaan over haar ongekende weerbaarheid. Zo overleefde Brassart de slangenkuil waarin de Belgische topgymnastiek na verhalen over pestgedrag sinds de zomer van 2020 was veranderd. En toen het vrouwenteam vorig jaar op het WK in Antwerpen kwalificatie voor de Olympische Spelen misliep, stond ze er net als Derwael vrijwel alleen voor om via een achterpoortje Parijs alsnog te bereiken.

Er volgde een odyssee langs wereldbekertoernooien in Doha, Cottbus, Caïro en Bakoe om in aanmerking te blijven komen voor de grote olympische afspraak. Een moeilijk traject, fysiek én mentaal, waarbij ze altijd gesteund werd door één man: Mathieu Zimmerman, de trainer die net als zijn pupil steevast de kalmte wist te bewaren toen in de turnhal van de elite in Gent iedereen met iedereen in conflict lag.

Zimmerman, en niet de hoofdcoach van de Belgische turnfederatie, ving haar ook op toen ze op de Spelen tijdens de opwarming voor haar laatste toesteloefening – de brug met de ongelijke leggers – zwaar op haar hoofd viel. De beelden van een roerloze atlete pal naast de landingsmat gingen de wereld rond. Net toen iedereen zich afvroeg of die onfortuinlijke Belgische niet dringend afgevoerd moest worden naar het naburige ziekenhuis, stond Brassart recht, wreef haar handen met magnesiumpoeder in en turnde de beste oefening van haar hele olympische reeks.

Ze grinnikt als ze eraan terugdenkt en herinnert zich vooral de pijn toen ze ‘s avonds probeerde de slaap te vatten – “Alsof ik met een kleine auto tegen een muurtje was gereden.” Geturnd heeft ze niet meer sinds de val, haar examen bewegingswetenschappen krijgt nu even voorrang. Ze zal de draad wel weer oppikken, maar in de Belgische turnwereld is het nog altijd puinruimen. Zodra dat achter de rug is, zal ze bekijken hoe de sterren staan. Dat is het verschil tussen haar en Nina Derwael, die al enkele minuten na haar vierde plaats in Parijs bekendmaakte dat ze er in 2028 in Los Angeles opnieuw zal bij zijn.

Hoewel haar leven zich al jaren vooral in Oost-Vlaanderen afspeelt, heeft Brussel haar nooit losgelaten. Dat besefte ze nog eens toen ze daar in de turnzaal van Oudergem Ilona, haar allereerste trainster, in de armen viel en de emoties met haar aan de haal gingen. Ze dacht aan haar mama, die haar naar alle toernooien reed, en haar oudere zus, zonder wie ze zich nooit bij een turnclub zou hebben ingeschreven. “Mijn sportcarrière,” zo vat ze het samen, “is eigenlijk het ultieme familieproject.”