Randje buitenspel: een bekerfinale verdient haar eigen stressvolle week

110 jaar geleden. Toen werd het startschot gegeven van de Eerste Wereldoorlog die verzandde in een smerige janboel in de loopgraven. Toen ook won Union-Saint-Gilloise voor de laatste keer de beker van België. (Tussen beide historische feiten bestaat, op het eerste gezicht alvast, geen verband.)

2024. Onze-Lieve-Heer-Hemelvaart. De dag dat Jezus naar de hemel verkast, en verenigd wordt met zijn Vader. De dag ook dat de beker verenigd wordt met de hemel van blauw-geel.

Wat een goed gevoel, die overwinning (met op woensdagavond de eerste slapeloze nacht en de ochtend erna beginnen met koffiekoeken en bier, om tegen de middag de zon in het zenit te zien staan en te beseffen: het wordt een mooie, speciale dag). Dit jaar werd de bekerfinale trouwens niet in het weekend gespeeld, maar op een feestdag in de week. Wat ons betreft, mag dat idee weer de kast in, zeker wanneer die feestdag te midden van de ontknoping van de play-offs te valt.

Zowel vier dagen voor als vier dagen na de bekerfinale moest Union tegen zijn twee rechtstreekse titelconcurrenten Anderlecht en Club Brugge aan de bak. Een bekerfinale verdient haar eigen stressvolle week vol voorbeschouwingen en gepalaver. Maar door de bekerwedstrijd in een druk programma vol titelmatchen te steken, wordt de match er een van dertien in een dozijn, wat het allerminst is. Op die manier lijkt de Croky Cup – ondanks de gratis Thai Curry Explosions chips – toch wat van haar waarde en smaak te verliezen. 

Over de match zelf tegen Antwerp moet niet veel uitgeweid worden. Voetbaltechnisch een verschrikkelijke match, waarin één doelpunt volstond om de geel-blauwe helft van het Koning Boudewijnstadion te laten ontploffen. Iets voor halfvijf klonk dan – eindelijk – het verlossende fluitsignaal, waarop het feest losbarstte en zich langzaam verplaatste van de Heizelvlakte richting Sint-Gillis, de bakermat. 

Aan het gemeentehuis wachtte de menigte op haar helden, tevergeefs. Ze gaven verstek. Reden voor de afwezigheid: de match op maandag. Een verdedigbare beslissing, maar het blijft een pijnlijke vaststelling. Zes uur na het behalen van de eerste prijs in 89 jaar lagen de meeste spelers alweer in hun bed, met de groeten van de kalendermanager …

De supporters zonder bedtijd lieten het niet aan hun hart komen. Ook de dag erna niet: na het uitslapen van de roes, en niet door de stroom aan voorbeschouwingen over de ontknoping van die andere competitie, de titelstrijd. Union lijkt die niet te gaan winnen, en dat kan menig supporter relativeren, vanuit een soort copingmechanisme of een oprecht gevoel, want Union heeft toch al een troostprijs te pakken. Met de beker is het seizoen ietwat geslaagd.