'Iemand zonder papieren in mijn huis te slapen leggen? Plots ben ik minder zeker'

Charlotte De Cort is een Brusselse scenarist en regisseur. Ze schrijft met filmische flair over haar ervaringen in de stad die haar inspiratie leveren voor nieuwe filmcreaties.

In mijn huis ligt een verweerde voetbal. Helemaal uit Ghana afkomstig.

Een tijdje geleden overviel mij de plotse noodzaak om even weg te vluchten van alles en iedereen in Brussel, dus besloot ik nogal impulsief om een vriend in Berlijn te bezoeken – die andere hoofdstad, in dat land met de omgekeerde Belgische vlag.

Me goed geamuseerd. Als ik wil terugkeren, zet ik mijn rit op BlaBlaCar, een app die toelaat om reizigers gratis of tegen een kleine vergoeding mee te nemen naar de richting die ik toch uit moet: Brussel, de hoofdstad van dat land met de omgekeerde Duitse vlag. Ik doe het wel vaker, waarbij sommige passagiers dan op de achterbank slapen, andere vertellen ronduit over hun leven en liefdes.

Deze keer krijg ik een speciaal verzoek: of ik het zie zitten om iemand mee te nemen 'zonder papieren'.
Tuurlijk, zegt mijn white savior complex. Dus even later stapt Melvin de wagen in: een achttienjarige jongen uit Ghana. Over zijn schouder hangt een kleine rugzak, onder zijn arm houdt hij zijn belangrijkste bezit vast: een voetbal.
Melvin, zo leer ik tijdens de zeven uur durende rit, is dj en zijn lievelingsgerecht is Waakye (een soort rijstschotel). Hij vroeg of ik 'Africa' van Jahmiel wilde opleggen. Mijn slechte boxen knetteren, maar met de ramen open en de wind op kop, blijkt het de perfecte soundtrack.

Melvin jaagt een droom na: hij wil, behalve dj, eigenlijk vooral profvoetballer worden. Maar om dat te realiseren, moest hij zijn geboorteplek verlaten.
Jahmiel: “Mama Africa, mi miss yuh so much.”

Vastberadenheid

Hij is al enkele weken onderweg naar Brussel. Slapen zou hij doen in Klein Kasteeltje, het aanmeldcentrum langs het kanaal. Als ik bel, blijkt het niet mogelijk om zo laat op de avond nog aan te melden, en dan nog eens op een zondag. Dus begin ik, vanachter het stuur, het ene na het andere telefoontje te plegen.

Maar het Crisismeldpunt is voor minderjarigen, blijkbaar. En de daklozencentra blijken stuk voor stuk volzet, en voor een hostel moet Melvin over een identiteitskaart beschikken. Melvin in huis nemen vind ik de allerlaatste optie, al voel ik me daar toch ongemakkelijk bij. Alsof ik tegen een innerlijke grens stoot. Tot zo ver mijn white savior complex.

Uiteindelijk bel ik aan bij een opvanghuis in de Marollen, waar mijn passagier een bed vindt voor een week. Ik geef hem al mijn eten, een paar slippers, mijn adres en een gsm-lader (koop mijn schuldgevoel af). Hij geeft mij in ruil zijn bal.

“Hou die goed bij, die bal is mijn leven.”
In mijn huis ligt een verweerde voetbal. Helemaal uit Ghana afkomstig. Tot enkele dagen terug: de bel gaat, een onbekende jongeman staat aan de deur, en komt in naam van Melvin de bal ophalen. Melvin blijkt ondertussen doorgereisd naar Wallonië.

Jahmiel zingt niet alleen over gemis, maar ook over wat in de plaats komt van dat gemis: vastberadenheid. De vastberadenheid om ooit eens op een veld te staan van een Europese voetbalploeg, bijvoorbeeld. Hoe kleuren van de vlag staan, maakt niet uit.
“Don't lose your way.”