Glad en gesoigneerd in Ganshoren

Om de drie weken boek ik een afspraak bij de schoonheidsspecialiste in Ganshoren. Ik ken het ritueel wanneer ik de naar lavendel geurende ruimte binnenkom: de gordijnen gaan dicht, mijn jas wordt aangenomen, en de rest van mijn kledij mag ik achterlaten bij de paravent. In mijn onderbroek schuifel ik naar de tafel tussen de met certificaten beklede muren. Ik ben in goede handen – letterlijk en figuurlijk.

Dat merk ik aan de details. Bijvoorbeeld aan de temperatuur van de was die ze gebruikt voor de ontharing. Niet te koud, niet te warm. Precies goed. Haar techniek is doortastend en efficiënt: op de pijnlijkste momenten, wanneer ze het goedje wegtrekt van mijn edele delen, leidt ze mij van de pijn af door vragen te stellen. Comment va la vie? Ondertussen weet ze dat ik thuis de jongste ben, en l’artiste de la famille. Haar dochter zit ook in film, en klopt wat extra uren bij haar moeder door geïnteresseerde klanten te piercen.

Et l’amour? Ik vertel haar over de ups en downs, en vraag haar naar de geheimen van haar geslaagde huwelijk. Terwijl ik daar lig, met mijn benen gespreid, bedenk ik dat de echte intimiteit niet mijn intieme delen zijn, maar de gevoerde gesprekken. In dat opzicht vind ik vijftig euro een goede deal: ik krijg niet uitsluitend vervelende vragen zoals bij de therapeut, maar kant-en-klaar levensadvies. Inclusief een gesoigneerd en glad lijf.

Tussendoor kijkt ze naar mijn huid, en zegt ze dat ik een gezichtscrème moet gebruiken. Om te beginnen is luchtvervuiling de vijand van de huid. Botox is brol. En door de manier waarop ze mij culinaire raad geeft, weet ik gewoon dat ze al even vakkundig is in de keuken als in haar praktijk. En ik geloof alles wat ze zegt, want met haar volle haardos en ronde gezicht ziet ze eruit als een meisje van vijfenveertig.

Wanneer de ergste pijn voorbij is, draai ik mij om op tafel, en praten zij en ik over luchtigere dingen. Ze neemt mij mee naar de toverachtig mooie natuur in het vroegere Babel, Irak, waar ze vandaan komt. Hoe mooi haar land ook is, met haar ondernemende geest zag ze daar geen toekomst. Ze port mij ook aan om eens naar haar boetiek in Anderlecht te komen. Ik zeg dat ik mij op het genderspectrum niet zozeer aan de übervrouwelijke kant bevind, en daarom geen jurken draag, maar ze wimpelt mijn woorden weg nog voor ik mijn zin helemaal kan uitspreken. Dat ik eerst moet passen voor ik oordeel en zal zien dat ze een kleed in de collectie heeft dat mij op het lijf is geschreven. Noir, et simple.

De gordijnen gaan weer open. Ik streel over mijn gladde been en bedank haar voor het propere werk. Ik zeg dat ik een slechte feministe ben, zo bikiniproof en kaal geplukt. Ma belle, drukt ze mij op het hart, men voelt zich lichter als men hier buiten stapt. C’est tout.