Brussel kiest: opvangcrisis treft Brussel meer dan andere gewesten

Geen migrant in ons land die niet langs Brussel passeert. Omdat het wettelijk moet voor de registratie, maar ook omdat de hulp en opvang in de rest van het land al eens stokken. De centra zitten vol, hoor je dan, of er is geen draagvlak. Was er een draagvlak voor de 120 tentjes langs het kanaal, de bijna duizend krakers in de Paleizenstraat of de mannen die nog altijd buiten slapen aan Passage 44?

De opvangcrisis is een federaal probleem, maar Brussel kan er niet onderuit. En ligt het nu aan ideologie, een gebrek aan goede kopstukken of weinig gehoor bij de nationale zusterpartijen: de Brusselse regering heeft niet echt op tafel geklopt voor een spreidingsplan, effectieve uitwijzing van wie hier niet mag zijn of andere federale hefbomen. De keuze ging naar gedogen, zelfs ondersteunen als het kon. Niet alleen voor asielzoekers, trouwens. Sinds de covidcrisis worden ook mensen zonder papieren meegerekend tot de groep dakloze Brusselaars, met recht op basishulp en enigszins fatsoenlijk onderdak. Als je een kraakpand al fatsoenlijk kan noemen.

Vreedzaam samenleven

De bijhorende overlast bespreekt onze redactie in een volgende aflevering. Zeker is dat papieren niet maken wie de komende jaren een plek in de stad opeist. Onze nieuwe buren komen uit de hele wereld, volgens asielstatistieken het vaakst uit Afghanistan, Syrië en Palestina, maar ook Sub-Sahara-Afrika wint aan belang. Het stelt ons voor uitdagingen rond taal, gezondheid, veiligheid en inburgering. Moet Brussel daarin strenger of de rest van het land wat milder? De kiezer beslist, al laat de strakke hand zich in Brussel doorgaans moeilijk gelden. Onderbemande politiediensten sukkelen keer op keer met keuzestress.

En het moet gezegd dat Brusselse buren niet echt klagen over opvangcentra of kraakpanden in hun wijk. Die zitten sneller op hun paard voor een nieuw verkeersbord of vaccinatieplan. Zelfs de Nederlandstalige partijen maken in de hoofdstad geen luid strijdpunt van migratie, in tegenstelling tot hun Vlaamse collega’s. Nu proberen hulporganisaties en vrijwilligers dat gat te dichten. Maar met zo weinig geld in de kas is het maar de vraag hoelang Brussel zijn beloofde fatsoen zal kunnen volhouden, ook voor de meest precaire bewoners.