Bij de RWDM-fans tijdens de derby: ‘Dat is geen team, maar los zand op het veld’

Anderlecht heeft RWDM met 0-3 probleemloos aan de kant geschoven in een Brusselse derby waar het vuur vooral naast de zijlijn en boven de grasmat zweefde. BRUZZ was erbij.

A legend never dies. Typerender worden voetbalmotto’s niet. In 2015 was het veertig jaar geleden dat RWDM onder impuls van Johan Boskamp de enige landstitel uit de clubgeschiedenis behaalde. Dat jubileum moest de club na een reeks tegenslagen helemaal onderaan de vaderlandse voetballadder vieren, in vierde klasse, waar de steile weg naar boven ingezet werd.

Destijds heetten de tegenstanders Betekom, Sterrebeek of Châtelet en van de illustere namen die toen het wedstrijdblad vulden, zou de doorsneefan in het Edmond Machtensstadion vandaag niet meteen nostalgisch worden. Laat staan dat die ze zou herkennen.

Acht jaar later strijdt RWDM weer op het hoogste voetbalechelon, maar alweer loert de degradatieduivel om de hoek. Wie supportert voor RWDM, kent de genadeloze natuurkrachten van het spelletje.

‘Gelatenheid’

“Een zootje ongeregeld”, liet Boskamp ooit bij Sporza optekenen over het RWDM dat na de fusie tussen Racing White en Daring Molenbeek begin jaren zeventig meteen furore maakte in de Belgische competitie. “Maar wel met een over-ons-lijkmentaliteit”, voegde een andere clublegende – Willy Wellens – toe aan de woorden van Boskamp over die glorieperiode.

Het eerste gaat vandaag ook op voor RWDM, het tweede niet. Van de elf die zaterdagavond tegen Anderlecht aan de aftrap verschijnen, startten enkel trouwe doelman Théo Defourny en flitsende aanvalsleider Mickaël Biron ook in de eerste wedstrijd van dit seizoen, thuis tegen Genk.

Tussen de lijnen laat het impulsieve, op het eigen clubnetwerk gebaseerde transferbeleid van de Amerikaanse eigenaar John Textor zich pijnlijk voelen. Een zootje ongeregeld, met vanavond ook nog eens cadeaus voor de grote broer uit Anderlecht.

“Er staat gewoon geen ploeg op het veld, het team valt als los zand uit elkaar”, klinkt het bij een fan na afloop. “Laat staan dat er enig blijk van strijd of karakter te bespeuren is. Er heerst te veel gelatenheid.”

Textor

Die gelatenheid is ook voor het eerste fluitsignaal al aanwezig bij de doorwinterde RWDM-fan. “Laten we eerlijk zijn”, klinkt het bij de broers Stéphane en Xavier, die al sinds de hoogdagen van Boskamp en co abonnee zijn. “Een gelijkspel tegen Anderlecht zou al een klein mirakel zijn.”

Want wie RWDM al vijftig jaar een warm hart toedraagt, is een geroeste realist. “Voetbal is geen exacte wetenschap, het verloop van een club is onvoorspelbaar. Maar dat het eerste jaar terug op het hoogste niveau moelijk zou worden, dat wisten we wel”, vervolgen ze. “Nochtans had het evengoed anders kunnen lopen, met wat minder pech stonden we vandaag wel in de veilige zone van het klassement.”

Over de rol van Textor, die achter de schermen de touwtjes strak in handen heeft maar nauwelijks in Molenbeek te zien is, zijn de broers minder streng. “Het zijn de spelers op het veld die het moeten doen”, halen ze een eeuwenoude boutade boven.

‘Brusselse spirit’

Met die mening gaan de loyale fans tegen de stroom in. Het gros van de RWDM-fans is vooral ex-voorzitter Thierry Dailly dankbaar voor het spectaculaire parcours naar de top dat hun club de afgelopen tien jaar heeft afgelegd, en ziet tegelijkertijd de toekomst met baas boven baas John Textor somber in.

“Het gaat bij hem meer over de business en minder over het volkse, het familiale. Textor heeft in de wintermercato vooral in zijn andere clubs geïnvesteerd, terwijl wij er heel slecht voor staan. Dat zegt genoeg”, zegt Frédéric, die zich al vijfenveertig jaar RWDM-supporter noemt.

“De afstand tussen het bestuur, de staf en de spelers enerzijds en de fans anderzijds is te groot aan het worden. Die typische Brusselse spirit is steeds minder aanwezig. Dat evenwicht moet hersteld worden”, vindt hij.

Over de wedstrijd tegen Anderlecht maakt de decenniaoude fan zich geen illusies. “Natuurlijk is een zege welkom, maar de meeste supporter zijn realistisch genoeg over de uitkomst vanavond.”

Lees verder onder de foto’s

Ideeënloos

20.45 uur. Nadat de spelers het veld opstappen, zet de harde kern van RWDM vanuit blok A aan de L’Ecluse-kant bij wijze van provisoire wake-upcall een minutenlang vuurwerksalvo in dat ook buiten het stadion een vervolg krijgt. Maar het vuur zweeft zaterdagavond enkel naast de zijlijn en boven de grasmat, de loeiende boodschap van de die-hardfans valt in dovemansoren.

Op de grasmat loopt RWDM al snel tegen een achterstand aan. Op een corner rondt Jan Vertonghen pijlsnel getik binnen de zestien in één tijd af, wat later krijgt paars-wit de 0-2 cadeau na verdedigend geknoei van een ideeënloze thuisploeg.

Sprankeltjes hoop

Het besef dat de eerste zege van 2024 nog wat langer op zich zal laten wachten, sluimert al snel binnen op de tribunes. Maar toch grijpt de RWDM-fan zich vast aan kleine sprankeltjes hoop, flarden van voetbalschoonheid: bij een veelbelovende counter of een hakje van Biron gaan de decibels de hoogte in, in de collectieve hoop dat zo’n momenten het vuur in de pan doen slaan.

Tevergeefs voor de thuisploeg. Iets later wordt het opnieuw ijzingwekkend stil in het Edmond Machtensstadion. Bij een lichte penaltyfout wijst ref Laforge naar de stip, Dolberg doet de boeken toe: 0-3 op het halfuur.

RWDM weet net voor en net na rust een paar kansen te creëren: Biron kan een van de betere Molenbeekse aanvallen niet verzilveren, Camara botst bij zijn poging op de 1-3 op Anderlechtdoelman Schmeichel. Na het uur is het de recordkampioen die dichter bij een vierde treffer komt dan de thuisploeg bij een eerredder. De wedstrijd bloedt stilletjes dood.

Lees verder onder de foto

'Union, Union, on va t'encu...'

Heviger bij fans die de concurrentiestrijd tussen beide teams in de jaren zeventig en tachtig meemaakten, eerder bekoeld bij jongere fans: zo wordt de rivaliteit tussen RWDM en Anderlecht vandaag vaak omschreven. Zaterdagavond lijkt het wel alsof de toenadering tussen beide clubs ook op het veld zichtbaar is. Veel derby-intensiteit is er niet te bespeuren.

“Ik volg beide clubs”, verklapt de Finse toeschouwer Kari in de minuten voor de match van start gaat. “Hoewel maar een klein deel van de Anderlecht-fans uit Brussel komt, heb ik het gevoel dat ze zich steeds meer associëren met het rauwe imago van RWDM, verenigd tegen het bobo-imago van Union”, zegt hij. “Union is de gemeenschappelijke vijand geworden.”

Union, Union, on va t’enculer weerklinkt dan ook vanuit de hoek van de harde supporterskern. De successen van de club uit Sint-Gillis laten zelfs hun sporen na tijdens de derby tussen RWDM en Anderlecht.

“Ik ken zelfs Anderlechtfans die weleens een wedstrijd van RWDM gaan meepikken en vice versa”, zegt een verdwaalde paars-witsupporter. “RWDM-fans kunnen het succes van Union misschien wat moeilijker verteren omdat ze net zoals de Unionisten van ver komen, een gelijkaardige weg hebben afgelegd in de lagere divisies, maar er vandaag helemaal anders voor staan”, zegt hij.

“Ik denk dat het succes Union een beetje naar het hoofd is gestegen”, vindt Kari dan weer. “Hier bij RWDM is alles nog zoals hoe voetbal vroeger was, voordat alles om het geld draaide”, glundert de Finse fan, wijzend naar de afbeelding van Raymond Goethals op de zijkant van de tribune die naar den Tuveneir vernoemd is.

Spanning

Die spanning tussen het volkse, het familiale – vroeger – en het commerciële, het internationale – vandaag – blijft telkens terugkomen bij RWDM-supporters, voor én na de derby.

“De renaissance van de afgelopen jaren was indrukwekkend. Onvergetelijk”, zeggen ook supporters Sabrina en Patty.

“Maar met de nieuwe eigenaar is onze ziel aan het verdwijnen. Het was hier vroeger warmer, er werd meer aandacht gegeven aan de fans. Het team is een allegaartje aan spelers geworden uit allerlei windhoeken, er zit nauwelijks cohesie in”, vinden ze.

“Nieuwe spelers, nieuwe staf, nieuw bestuur: dat is te veel verandering op korte tijd. Er had na de promotie ook wat van het team bewaard moeten worden dat voor die promotie heeft gezorgd. Het enige wat is gebleven, zijn de supporters. Ik zal de club nooit de rug toekeren, maar ik weet niet of ik mijn abonnement na dit seizoen nog verleng.”

In de play-downs zal RWDM alvast uit een ander vaatje moeten tappen om te ontsnappen aan een nieuwe neerwaartse conjunctuurbeweging. En afgaande op de voorbije maanden – en zeker op de wanprestatie tegen Anderlecht – ziet het er benard uit. A legend never dies, maar vandaag is RWDM een dood vogeltje. Met dollartekens in de knipperende oogjes.