Van geitenhoeder in Eritrea tot toploper: Daniel Fagi uit Ukkel verbaast sportwereld

In Sporting Flagey vestigt BRUZZ de aandacht op een interessant verhaal uit de Brusselse sportwereld. Deze week: Daniel Fagi, tien jaar geleden gevlucht uit Eritrea en nu aan een verrassende opmars bezig in de Belgische veldloopwereld.

Zij die op 27 oktober, de laatste lenteachtige zondag van het najaar, het Ter Kamerenbos of de Smurfenexpo aan de Heizel verkozen boven de uitzending van de CrossCup in Roeselare hebben de ontluiking van een bijzondere Brusselse sporter gemist. Na een miserabele start veroverde Daniel Fagi die dag alsnog de tweede plaats in de eerste belangrijke veldloop van het seizoen.

Zijn inhaalrace was een toonbeeld van klasse en durf. “Als de wedstrijd één ronde langer was geweest, had ik gewonnen,” zegt hij enkele dagen later in de cafetaria van het Drie Lindenstadion in Watermaal-Bosvoorde, de thuishaven van atletiekvereniging Racing Club Brussel.

Fagi, 32 jaar geleden geboren in een dorp in het westen van Eritrea, is sinds enkele maanden Belg. In het voorjaar van 2018 belandde hij in Brussel, na een even fascinerende als gevaarlijke vlucht uit zijn geboorteland. Zijn missie nam in totaal meer dan drie jaar in beslag. Met veel zin voor detail beschrijft hij zijn tochten door Soedan (twee jaar verbleven), Libië (negen maanden), Italië (twee maanden) en Frankrijk (twee dagen).

Stappen naar de grens

Toen Fagi negen jaar was, riep Eritrea de onafhankelijkheid uit, na een bloedige oorlog met Ethiopië, die twee decennia aansleepte. Er kwam alleen maar meer ellende van. Het stond voor de kleine Daniël dan ook vast dat hij ooit zijn vaderland zou ontvluchten.

Op 11 januari 2015 om één uur 's nachts was het zover. Na vijf jaar te hebben gediend in het leger glipte hij ongemerkt de kazerne uit en begon aan een wandeling van zeven uur tot in de buurt van de grens met Soedan. “Ik heb als kind nog geitenkuddes gehoed en was altijd anderhalf uur onderweg naar school, dan is zeven uur stappen niks.”

In Soedan verdiende hij wat nodig was om de oversteek naar Europa te wagen. “Ik heb 13.000 dollar betaald aan de figuren die het konden regelen,” zegt hij op steeds zachtere toon. Voor de kust van Libië werden ze in groepjes in een plastic bootje gepropt en vervolgens naar een gammele sloep vervoerd. Hij heeft die nacht mensen zien verdwijnen in de donkere zee. “Als er paniek uitbreekt, blijven alleen de sterksten over.”

Veel meer wil hij er niet over kwijt, alleen dat ze na een tijd door de Italiaanse marine werden opgemerkt en uiteindelijk onderdak kregen op een terrein vlak bij de Siciliaanse stad Catania. Daar lichtte hij ook zijn moeder en broer in. Zij wonen nog in Eritrea, zijn vader vluchtte eerder al naar Soedan.

Speuren naar sportief talent

Eenmaal eindbestemming Brussel bereikt (“28 april 2018, ik herinner me het nog precies”), krijgt Fagi te horen dat tijdens de behandeling van zijn asielprocedure het opvangcentrum van het Rode Kruis in Aarlen zijn eerste echte onderkomen in ons land wordt. In het meest zuidelijke punt van België kruist hij al snel het pad van Christine Grégoire. Zij is vrijwilligster bij het centrum en speurt onafgebroken naar sportief talent onder de bewoners. Met Fagi krijgt ze onverwacht een ruwe parel onder haar hoede.

25 oktober 2019, dat is volgens de man die voor mij zit dé dag dat de sporter in hem voorgoed wakker werd. Dan wint hij voor het eerst. In Habay, een relatief kleine jogging van hoop en al vijf kilometer. Een week later, in de veel hoger ingeschaalde veldloop van Ciney, wordt Fagi verrassend tweede. Langzaam verbreedt hij zijn horizon. In 2020, na een korte tussenstop in Libramont, besluit hij zijn leven voort te zetten in Brussel. Corona dreigt nog even roet in het eten te gooien, maar nu heeft hij helemaal zijn draai gevonden in Fort Jaco, de wijk in Ukkel. “Ik kan mijn trainingsparcoursen in het Zoniënwoud niet meer missen.”

Halve marathon

Sinds hij zijn job als lasser inruilde voor een baan bij winkelketen TraKKs aan de Waterloosesteenweg is sport Fagi's voornaamste bekommernis. Gezien zijn 'gevorderde' leeftijd is het vervolg van zijn carrière beperkt, beseft hij. Het belette een aantal andere atletiekclubs niet al aan zijn mouw te trekken. "Maar, wat heb ik in Nijvel te zoeken? Het malse zand van de vroegere renbaan van Bosvoorde is bijna aan mijn voordeur en met Yves Luyten kan ik me geen betere trainer wensen."

Zondag start Fagi als schaduwfavoriet in het BK veldlopen in het Kempische Hulshout, maar eigenlijk is zijn blik vooral gericht op maart 2025. Dan wil hij uitblinken in de halve marathon van Gent. Hij lacht hartelijk. “Ik ben een jongen van de bergen en veldlopen is goed voor mijn bovenbenen, maar het asfalt is mijn toekomst.”