Christina Brunnenkamp: 'Berchem is een beetje als Oost-Berlijn'

BRUZZ wil weten hoe het is om in Sint-Agatha-Berchem te wonen en belde aan bij Christina Brunnenkamp, vrijwilliger-duizendpoot en opmerkelijke inwoner van de gemeente.

“Ja, ik voel me heel betrokken bij de wijk en het vrijwilligerswerk dat veel in gang trekt. En er beweegt in het centrum ook veel. Spijtig dat die drive en sfeer nog niet doorsijpelen naar de uithoeken van de gemeente.”

Haar Duits diploma Cultuur­wetenschappen brengt Brunnenkamp goed in de praktijk, door anderen te betrekken in een netwerk van interesses. Eigenlijk geeft ze haar gemeente mee vorm als burger. ”Het begon allemaal toen ik over het eerste Repair Café in Brussel las.

Ik stelde op Facebook voor om daarmee ook in Berchem te beginnen. ‘Wilt u dat dan organiseren?’ kreeg ik van De Kroon beleefd te horen. Ik heb het als Nederlandssprekende dan vier jaar getrokken, samen met een Franstalige buurman. Van het een kwam het ander. Voor de bib plastificeerde ik boeken. Nu vraagt men mij er om de Zadenbib (uitleendienst voor groenten en planten, red.) nieuw leven in te blazen."

"Veel mensen heb ik leren kennen door de burgerprojecten van BLED (Berchem Lokaal En Duurzaam). Net dat kleinschalige lokale, een beetje als in Oost-Berlijn, vind ik schitterend aan wonen in deze gemeente.

Mensen halen tegels uit de stoep of zetten bakken - al dan niet van de gemeente - voor hun huis waarin passanten vrijelijk kruiden of aardbeien kunnen plukken. Al staan veel bakken te snel leeg. Ook de GiveBox voor weggeefspullen die sinds 2013 bij mij om de hoek stond, vond ik een leuke aanspreekplek voor burenklap (na een zesde vandalenbrand is het kotje in april afgevoerd, red.).”

Met de BoekenBox die de ijverige vrijwilligster mee onderhoudt, gaat het wel goed. “Sinds november 2017 vullen we een oude telefooncabine iedere dag aan met weggeefboeken. De ene week zijn het plots allemaal Franse politieromans, de andere dag vind je meer Nederlandstalige fictie.

Ik heb een Facebookpagina gemaakt, zodat je kan volgen wat in de aanbieding ligt. Het is kleinschalig, maar ontzettend wijkverbindend. Ik voel zo de symbiose tussen buren groeien. Op een handvol grote feesten per jaar zie je veel volk. Waarom komen die mensen anders niet buiten? Het is ieders trieste keuze. Zelf leef ik op straat en in mijn tuin (lacht)."

Inmiddels geeft de alleenstaande moeder de Berchemverankering mee aan haar twee tienerdochters. “Mijn dochter van tien is helemaal weg van de step. Ze rijdt er naar haar school Zavelput mee. De oudste van vijftien fietst naar het atheneum in Koekelberg. Dat fietsen hier 'kan', bewijst dat Berchem niet de onleefbare stad is. Hopelijk vrijwaart men elk laatste stukje groen. Als de koeien (aan Basilix, red.) vertrekken, ben ik ook weg. Ze horen bij het surrealisme van dit stukje Brussel.”