Wie de kiesuitslag analyseert, kan er niet om heen. Marokkaanse en Turkse kandidaten, maar ook andere minderheden, hebben weer uitstekend gescoord. Vaak laten ze in voorkeurstemmen de Belgo-belgische kandidaten ver achter zich. Vooral bij de PS in migrantrijke gemeenten is dat het geval. Maar ook bij Ecolo en Défi.
© PhotoNews
| Nieuw is de etnische stem zeker niet. Een ULB-studie uit 2012 toont aan wat iedereen aanvoelt: Belgische Marokkanen stemmen nog altijd liever voor kandidaten met dezelfde origine.
Opinie
Edito: in de diverse samenleving moeten er raadsleden van vreemde origine zijn
Lees ook: 'Minderheden stemmen etnisch. So what?'
Het levert soms pijnlijke situaties op, waarbij politici met zeker renommee, parlementsleden bijvoorbeeld, niet rechtstreeks verkozen geraken.
Nieuw is die etnische stem zeker niet. Ook bij de vorige verkiezingen viel het al op. Een ULB-studie over de verkiezingen van 2012 toont aan wat iedereen aanvoelt: Belgische Marokkanen stemmen nog altijd liever voor kandidaten met dezelfde origine. Bij Turken is die tendens nog sterker aanwezig. Dat was toen zo, en zal vandaag niet veel anders zijn.
Die etnische stem voelt op het eerste gezicht niet goed aan. Dat soort van ‘tribalisme’ staat haaks op het idee dat we van democratie hebben. Namelijk dat de gekozenen in gemeenteraad of parlement zitten om het algemeen belang te verdedigen, weliswaar binnen de contouren van hun eigen politieke ideologie, en dat ze niet zetelen voor hun eigen groep. Of erger nog dat ze de politieke partij gebruiken om er bij hun eigen groep hun voordeel mee te doen.
"Partijen zetten allochtone kandidaten op de lijst, alléén maar in de hoop zoveel mogelijk allochtone stemmen binnen te halen. Na de verkiezingen liep het dan meer dan eens mis met die kandidaten"
Zelfs al is groepslobbying van alle tijden – ook andere groepen proberen via de gemeenteraadsverkiezingen hun stem luider te laten klinken: denk aan Vlamingen, vakbonden, of vrouwen - er zijn redenen genoeg om hier met een waakzaam oog naar te kijken.
Waarom? Ten eerste zijn er in het verleden, minder bij deze verkiezingen, duidelijke voorbeelden geweest van communautarisme. Partijen, CDH om geen naam te noemen, zetten allochtone kandidaten op de lijst, alléén maar in de hoop zoveel mogelijk allochtone stemmen binnen te halen. Na de verkiezingen liep het dan meer dan eens mis met die kandidaten.
Soms ook zorgde het ervoor dat buitenlandse kwesties op de binnenlandse agenda terechtkwamen. We herinneren ons een communiqué van de Brusselse PS waarin de Armeense genocide geminimaliseerd werd, wat in tegenstrijd was met eerdere PS-standpunten en duidelijk geïnspireerd door het Turkse electoraat van die partij. Intussen heeft de PS dat standpunt weer bijgesteld.
Toch is er onmiskenbaar ook een positief luik aan dit verhaal. Want stel dat er nauwelijks raadsleden van Marokkaanse of Turkse origine zouden zijn in Schaarbeek, Sint-Joost of Molenbeek. Dat zou pas echt een aanfluiting betekenen van de democratie.
De gemeenteraad moet de bevolking representeren. En dat lijkt ze in Brussel vandaag toch goed te doen.
Meer nog: het is dankzij partijen als PS, maar ook Ecolo en Défi, dat de Marokkaanse en Turkse gemeenschap mee in het politieke bad is getrokken. Die broodnodige politisering ging met vallen en opstaan, er waren dérapages, maar door de band heeft dat werk ook uitstekende politici opgeleverd. Het zijn politici die de stem van de diverse samenleving vertolken, maar tegelijk ook opkomen voor een beter Brussel. Daar valt niet veel tegen in te brengen.
Lees meer over: Brussel , Brussel Kiest 2018 , Opinie , etnisch stemmen , gemeenteraadsverkiezingen 2018
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.