PS wil samen met SP.A en verruimingslijst scoren in Watermaal-Bosvoorde

De samenwerking tussen PS en SP.A in Watermaal-Bosvoorde stond voor Martin Casier in de sterren geschreven. De amper 31-jarige astrofysicus en lijsttrekker brandt van ambitie. “We moeten de vicieuze cirkel in de sociale woonwijken dringend doorbreken”, zegt hij aan BRUZZ.

“Uit verontwaardiging, wat anders?”, antwoordt Martin Casier als we hem vragen waarom hij in de politiek is gegaan. De jonge lijsttrekker was jarenlang ondervoorzitter van de raad van bestuur van de ULB waar hij zich inzette voor studentenhuisvesting en sociale zaken. “Dat is eigenlijk al politiek op zich. Je houdt je bezig met wat er leeft en zich dicht bij de mensen afspeelt.”

Het was voor Casier dus maar een kleine stap richting de gemeentepolitiek van Watermaal-Bosvoorde waar hij geboren en getogen is. “En dan kom je automatisch bij Jos (Bertrand, red.) terecht, al ben ik wel een echte zinneke van Brussel”, zegt hij al lachend.

Bertrand is afkomstig uit Limburg, maar voert als gemeenteraadslid al jarenlang een vuurrood pleidooi voor een socialer beleid in de groenste gemeente van Brussel. Samen met Casier is hij een van de drijvende krachten achter de gemeenschappelijke lijst die de naam ‘Cause commune – Samen werken’ draagt.

In Brussel-Stad trok de SP.A zijn neus op voor een gezamenlijke lijst. Waarom doen jullie het hier wel?

Bertrand: “Kijk, laat mij daar als SP.A’er eerst op antwoorden. Wat er zich het afgelopen jaar in Brussel-Stad allemaal heeft afgespeeld, is onaanvaardbaar. Het gaat rechtstreeks in tegen onze genen. Maar op termijn zal je zien dat het niet samenwerken tussen de twee zusterpartijen een accident de parcours was.”

Casier: “Het is voor mij ook niet meer dan logisch dat we aan hetzelfde zeel trekken. Hier en daar zijn er misschien wel wat verschillen, maar in grote lijnen liggen onze waarden en normen dicht bij elkaar. De PS heeft na de affaire-Mayeur zijn verantwoordelijkheid genomen en gelukkig maar.”

Het heeft wel lang geduurd.

Casier: “Ja, maar hij is wel weg.” Bertrand pikt in. “Op de congressen van de PS heeft Martin de decumul met hand en tand verdedigd en amendementen op tafel gelegd die nog een stuk verder gingen. We moeten vooruit en met burgemeester Close lijkt de kentering ingezet.”

Is dat zo? Rond de uitbating van concertzaal Koninklijk Circus hangt nochtans ook een geurtje. Het stadsbestuur stelde met Denis Gérardy iemand aan die Close kent van vzw Brussels Expo waar hij zelf voorzitter is.

Bertrand: “Dat dossier ken ik niet goed, maar ik zie wel dat Close al zijn (betaalde) mandaten heeft opgegeven. Hij staat dicht bij de mensen en luistert naar hen. De burgemeester beschikt over het socialistische DNA waaruit wij hier ook zijn opgebouwd.”

Casier (formeel): “Close doet niet aan bangmakerij zoals andere politieke partijen.”

Andere partijen, je doelt op de N-VA?

Casier: “Niet alleen de N-VA, ook de MR en de Parti Populaire (PP) van Modrikamen. Als ik zie hoe in de communicatie van deze partijen mensen tegen elkaar worden opgezet op basis van een geconstrueerde identiteit, dan denk ik dat het anders moet. Het legt een hypotheek op de samenleving en dat kan nooit de bedoeling zijn van politiek.”

Maar het werkt wel. N-VA haalt bij elke peiling steeds een hogere score.

Casier: “Ja, maar het is ethisch gewoonweg onverantwoord. ‘Il ne faut pas flatter les bas instincts’, zoals ze in het Frans zeggen. Je moet de natuurlijke oerinstincten van wij tegen zij overstijgen en je afvragen op welke manier je het publieke debat wil sturen.”

Vertaal dat eens naar Watermaal-Bosvoorde.

Bertrand: “Wij kunnen hier niet langer accepteren dat er in deze gemeente zo’n grote kloof gaapt tussen arm en rijk. Het is aan de socialisten om daar iets aan te doen. We moeten bruggen bouwen tussen het rijkere deel van de bevolking en de armere inwoners uit de sociale woonwijken als Logis-Floréal.”

Casier: “Verbinden is het codewoord en dat kan alleen door de mensen uit die wijken zelf een stem te geven. Daarom hebben wij gekozen voor een verruimingslijst met kandidaten uit alle lagen van de bevolking. Zij hebben voeling met de buurten waarin zij leven, iets wat bij professionele politici die hier soms al 40 jaar in het vak zitten ontbreekt.”

“Die zijn op zondag blij dat ze in het zonnetje naar de markt kunnen gaan, maar zien niet dat een groot aantal Watermaal-Bosvoordenaren nooit aanwezig is. De mensen uit de sociale woonwijken worden over het hoofd gezien. Ze voelen zich in de steek gelaten door de politiek, waardoor ze zich alsmaar kleiner gaan voelen. Het is een vicieuze cirkel die we dringend moeten doorbreken.”

Verbinden, hoe doe je dat concreet?

Casier: “Er zijn bijvoorbeeld specifieke programma’s die nieuwkomers actief moeten betrekken bij activiteiten in de gemeente. Denk maar aan de gemeenschapstuintjes van de Chant des Cailles. Of gemeenschapscentrum Wabo en cultureel centrum La Vénerie die proberen met het project Karavane cultuur toegankelijk te maken voor de sociaal achtergestelde wijken.”

Bertrand: “Er zijn hier enorm veel mensen uit het middenveld die zich willen inzetten. Op onze lijst staat een vrouw die wekelijks 150 voedselpakketten gaat uitdelen en zich daarnaast nog eens engageert als aanspreekpunt voor Marokkaanse nieuwkomers. Die mensen moeten meer en beter ondersteund worden door bijvoorbeeld het OCMW.”

“Verder willen we dat de buurthuizen in Watermaal-Bosvoorde het speelterrein worden van de inwoners zelf. Zij moeten de kans krijgen om zelf gesubsidieerde initiatieven uit te werken. Dat hoeft niet meer geld te kosten. De pot moet gewoon anders worden verdeeld.”

Hoe moeilijk was het om kandidaten te vinden voor jullie ‘verruimingslijst’?

Casier: “We zeggen vaak dat burgers de politiek beu zijn of er ver van af staan. Maar uit mijn contacten blijkt dat dit niet het geval is. Het enthousiasme groeit meteen als je de mensen vertelt dat politiek draait rond het opbouwen van een maatschappij. Het was dus niet zo moeilijk om genoeg Bosvoordenaren te vinden om op die lijst te gaan staan.”

Bertrand: “Zelf ben ik te lang gewoon de spreekbuis geweest van het middenveld. Als jong geweld was Martin vurig genoeg om het middenveld er echt bij te betrekken. ‘Kom er gewoon bij’, zegt hij onmiddellijk wanneer iemand interesse toont. Dat is de juiste reflex en iets wat ik van hem heb geleerd.”