Beeldspraak: ieder twee koekjes en een stuk taartdiagram

Elke week voorziet Michaël Bellon een oude persfoto van een nieuw onderschrift. Deze week: Guy Verhofstadt, Karel Van Miert, Frank Swaelen en Vic Anciaux in debat in een debat op een verkiezingsdag in 1985.

Bij zijn aankomst in de BRT-studio had Verhofstadt geklaagd over de inhoud van de witte talloren die hij op de lange desk zag staan. Als hij geweten had dat in die bordjes per persoon slechts twee koekjes uit de mélange de biscuits van Delacre zouden liggen, in plaats van een royale razier zoute pinda’s zoals de vorige keer, dan had hij natuurlijk geen pint besteld, en misschien toch al op voorhand iets gegeten in plaats van te wachten tot hij straks op restaurant kon.

Daarop deed vader Anciaux da joenk één van zijn twee koekjes cadeau (dat droge ronde met in het midden zo’n rode stip harde aardbeigelei die tijdens voorzittersdebatten al eens tussen de tanden blijft plakken), terwijl de gierige Frank Swaelen - de God van de ooit almachtige Christendemocraten hebbe ook zíjn ziel - snel van onderwerp veranderde met een bizar weetje over de kleur en de geur van urine, en wat die zoal vertellen over de gezondheid van een mens zijn dieet.

Meer had de veelzijdige Polspoel niet nodig om het bruggetje te maken naar de asperges, waarvan de prijzen op de markt hem de ochtend van de stembusgang in negatieve zin waren opgevallen.

Over de verkiezingsuitslag waren de vijf heren op dat moment natuurlijk al lang uitgepraat. Het taartdiagram waar ze op hinderlijke wijze voor zaten hoefde niet eens leesbaar te zijn om duidelijk te zijn. Samen haalden de drie grote politieke families over de taalgrens heen nog bijna drie vierden van de stemmen.

Daarnaast waren er ongeveer evenveel Volksunie- als blancostemmers. De resterende procenten voor de groenen en het FDF konden samen met die ene kamerzetel voor het Vlaams Blok worden verwerkt in de vaalgrijze taartpunt die iedereen rond de formatietafel straks links zou laten liggen.

Om daar toelichting bij te geven moest je niet gestudeerd hebben, dus bestonden er nog geen politicologen met scherm­ervaring. Als er al hysterische overwinningsfeestjes plaatshadden in de partijhoofdkwartieren, dan werden die niet door reporters ter plaatse in beeld gebracht. Voorts werd in de politieke prehistorie nog altijd los over de kloof tussen politiek en burger heen gekeken.

Aan de ene kant van de kloof analyseerden en becommentarieerden de betrokkenen onbeschroomd hun eigen prestaties. Aan de andere kant lieten de-kijkers-thuis het weerwerk aan de moderator, zich onderwijl warmend aan het knusse licht dat de Reyerslaan uitstraalde. Daarna volgde nog een weerkaart en Coda, en pas veel later de miserie van Dehaene die in ’87 plots honderd informatiedagen nodig had, Zwarte Zondag in ’91, het wereldrecord regeringsvorming in 2011, en de chaotische malversatie tussen kiezers en gekozenen waar we nu in verstrikt zitten.