20190206 BEEDSPRAAK Majoretten BRUZZ ACTUA 1646 — © Photonews

| Majoretten op een stoet in Schaarbeek op 18 maart 1967.

Column

Beeldspraak: majorette

Michaël Bellon

09/02/2019

Elke week voorziet Michaël Bellon een oude persfoto van een nieuw onderschrift. Deze week: een stoet met majorettes in Schaarbeek op 18 maart 1967.

Lees ook: Beeldspraak: mosselballade, een salade voor gedichtendag

Ik weet wat de mensen nu zien. Omdat ik de eerste keer hetzelfde zag. Een buitenaardse verschijning zo miraculeus dat ge er bijna van in de lach schiet. Zestien Lievevrouwkes van Schaarbeek in rijen van vier. Niet met ne mantel die vuil over de grond sleept, maar in petticoats zo schoon en schitterend dat wie te lang kijkt pijn aan zijn ogen krijgt. Geen marsmannekes, maar marsvrouwkes. Voorwaarts marsvrouwkes. Witte robottekes die zwieren met hun bottekes. ’Glorieus!’ dacht ik. Een woord waarvan ik niet wist dat ik het kende heb ik toen zeker vier keer herhaald.

Waar die verschijning vandaan komt, vraagt niemand zich af. In ieder geval van vreemden - wat normaal gezien slecht valt, maar deze keer blijkbaar niet. Ineens was het ook geen probleem dat de jongens en de meiskes samen gingen repeteren in ’t Gildenhuis.

Zelfs over de lengte van de rokjes heeft ons ma niet gerept toen ik vroeg of ik erbij mocht. Ze zei ‘ja’ zoals ze op zondagavond na de druppelkes ‘ja’ zegt als ik om een lat chocola vraag. Het zou me goed doen het huis eens uit te gaan en iets sportiefs en cultureels te doen. De mensen zouden mij van mijn goede kant zien. Dat soort rare redenaties.

"Meiskes en moeders zien het witte kostuum dat dat van het Heilig Vormsel moet doen vergeten, en dat van de trouwerij dichterbij brengt. En wat de jongens en de mannen in de majorettes zien is duidelijk. Iedereen content"

Michaël Bellon, columnist bij BRUZZ

En dat het toch niet te geloven is dat die meiskes hun linkse voet exact tegelijkertijd voor hun rechtse uitzwaaien! Alsof het Ballet de Moscou in de stad is en niet Les Majorettes de Helmet die gewoon een wandelingske maken op de krakkemikkige muziek van een fanfaar folklorique. Poppetjes die passeren op hobbelkasseien als een strijkijzer op ne strozak. Glorieus is misschien toch iets anders.

Hoe langer ik ondertussen zelf meeloop, hoe meer ik me afvraag waarom. Meiskes en moeders zien het witte kostuum dat dat van het Heilig Vormsel moet doen vergeten, en dat van de trouwerij dichterbij brengt. En wat de jongens en de mannen in de majorettes zien is duidelijk. Iedereen content.

Het stilzwijgend onderhandelen kan nu open en bloot op straat, dus niemand haalt het in zijn hoofd er iets verkeerds van te zeggen en het voor iedereen te verknoeien. Daarom loop ik hier en daarom blijven ze ons aangapen wanneer ze al lang in de mot hebben dat wij geen aliens zijn.

Wij lopen in deze cortège om iets dat sterker is dan onszelf. Iets dat ons optilt, maar ook iets dat ervoor zorgt dat niemand opmerkt dat de vergrotende trap in ‘majorette’ al direct in datzelfde woord weer wordt gekleineerd. Juist gelijk in ‘meiske’ - want er is er ook al lang geen één meer die nog in de gaten heeft dat wie geen jongen is minstens tot haar twintigste wordt aangesproken met een verkleinwoord. De meiskes zelf nog het minst. Zet op hun kop een pluchen muts en hun kop stopt met denken.

Loop ik hier dan zedig, zelfbewust en elegant mensen blij te maken? Of frivool in uniform en domme ganzenpas kindsoldaatje te spelen? Ik wed dat behalve Martine - die op voorhand het parcours is afgestapt om tramsporen en putdeksels in kaart te brengen - en Mariette - die in de week haar baton tussen haar benen bewaart - de meeste van ons zich hetzelfde afvragen. Waarom schrijnt het als we willen schijnen?

Vorige week zeiden Eva en Els dat we eens dwars door de linies zouden moeten lopen. Martine zou er mottig van worden, maar ze meenden het. Majoretteketet! Eens met ons gat schudden om te tonen waar ze haar baton kan steken, en grat de andere kant oplopen. Ons omdraaien en achter de jongens met hun opgeblonken schroot rond hun nek aanlopen in plaats van zij achter ons. Eens vriendelijk lachen naar ’t manvolk in ’t café om duidelijk te maken dat wij hén op aandacht trakteren en niet omgekeerd, dat ook bloot maskesvlees nog altijd ons maskesvlees is, en dat zo’n proper wit normaal niet voorkomt in de natuur.