Beeldspraak: studenten, io vivat nostrorum insanitas

Elke week verzint Michaël Bellon een nieuw onderschrift bij een oude persfoto. Deze week: Sint Verhaegen in 1973.

Sinds enige jaren moeten ze zelfs nauwelijks nog rekenschap afleggen in de vorm van geslaagde zittijden gebaseerd op examencijfers die consequent boven de 12 op 20 uitkomen. In de plaats mogen zij in het gezelschap van een studentenconsulent en geruggensteund door bezorgde studentenorganisaties, wat zitten kleien met studie- en tolerantiepunten. Tot ze merken dat ze er daarvan ergens eentje tekort komen, waarna ze nog gedurende jaren buisvakken met zich mee blijven slepen als chimpanseemoeders hun al weken geleden doodgeboren chimpanseejongen.

Om voor onze net meerderjarig geworden diplomajagers de regressie naar hun kindertijd nog wat te faciliteren, tonen de academische overheden zich nu zelfs bereid ijkingsproeven en tussentijdse toetsen te organiseren. Zo kan dat stoute uitstelgedrag waar ze maar niet van af raken niet te veel schade aanrichten.

Studierichtingen zijn er ondertussen evenveel als studenten, want met een à la carte samengesteld uurrooster vermijd je dat een student ook al eens een vak zou moeten studeren dat hem wat minder ligt. Wat maalt de financierende goe­gemeente er ook om dat er weinig vraag is naar ergotherapeuten met noties van Slavische literatuur, als dat nou net de gebieden zijn waarbinnen zo'n jongen of meisje zich wil ontwikkelen?

Klagen doen de halfwassen bollebozen derhalve niet. Betogen voor levensbelangrijke kwesties laten ze over aan de kleintjes van de middelbare school. Een halve eeuw na mei '68 blijkt het wonderlijke mens- en wereldbeeld van Schild en Vrienden het meest spraakmakende dat nog uit universitaire kringen is voortgekomen. Van de studentenkranten verder geen nieuws, tenzij er eens een uit de hand gelopen doop of cantus moet worden goedgepraat.

Geen wonder dat de proffen, op zoek naar een publiek dat hen wél nog begrijpt, steeds vaker in de media opduiken. Zo vermijden ze ook appjes genre 'Hoi prof, moeten we dit ook kennen voor het examen?' Maar dat proffen het beter weten dan hun studenten is natuurlijk de academische wereld op zijn kop, en was in onze tijd gene waar. Wij konden ook om vier uur 's nachts in winkelkarretjes door de straten racen op een dieet van erg vergelijkbare appel- en citroenjenever.

Alleen stonden wij 's anderendaags om negen uur toch op om de les te brossen en zo onze studielast in juni nog wat te verhogen. Waarna we slaagden, lachten met de pipo's die hun grootste onderscheiding hadden gemist, en de tweedezitters alvast proactief begonnen te discrimineren op de arbeidsmarkt die we op het punt stonden te veroveren.