Beeldspraak: suiker, een pak van ons hart

Elke week voorziet Michaël Bellon een oude persfoto van een nieuw onderschrift. Deze week: portret van de volwassen Schaarbekenaar Christophe Castellano in 2008, de jongen die als kind in de jaren 1980 op de verpakking van Cassonade Graeffe stond.

Tegen dan is de stuifsuiker steevast samengeklonterd tot een massieve baksteen, waarop je stevig met de lepel moet inhakken om een brokje te kunnen loswrikken. Niet zelden bezeer je bij dat proces al eens je handpalm, of scheur je de verpakking, maar dat kan de feestvreugde dan toch niet drukken. Zodra je een lepelvol bruine suiker verpulverd hebt, bezorgt de zanderige textuur je weer die vertrouwde kleine rilling in je nek, en tref je met wat geluk een paar van die donkerbruine kandijbolletjes aan die je er alvast tussenuit haalt om zo op te eten.

Maar om even verder in te gaan op de beroemde verpakking: zou iemand zonder de serveersuggestie van het schattige jongetje ooit op het idee zijn gekomen om een hele boterham met alleen maar bruine suiker te eten? Dat doet wat denken aan de borstelbreed uitgeknepen overdosissen tandpasta die we in tv-reclames te zien krijgen. Misschien is onze suikerverslaving wel met deze belegde boterham begonnen.

Wat echter vooral opvalt aan de fotoreconstructie waarop de ouder geworden Castellano de bijtgrage pose uit zijn jeugd opnieuw aanneemt, is dat de originele verpakking er niet eens op te zien is. Ook suf. Vind je na veel speurwerk de jongen terug die dertig jaar eerder met zijn suikerkleurige Jommekeskapsel voor de iconische foto poseerde, blijkt er geen ene kilo meer te vinden waar die foto nog op staat.

Al wat rest is de inmiddels gerestylede zak suiker met het getekende gezicht van een geslachtsloos leeftijdsgenootje. Ook Castellano zelf heeft dus waarschijnlijk geen vintage exemplaar bijgehouden. Als kind dat het nooit anders had geweten vond hij het misschien maar normaal dat naast elke pannenkoek een pak suiker met zijn foto stond.

Zoals de customizende kids van vandaag het ook maar normaal vinden dat hun naam op een pot choco of een paar voetbalschoenen gedrukt staat. Nooit heeft de Schaarbekenaar de reflex gehad om in de Sarma zo’n gepersonaliseerd goudklompje extra te kopen en voor het nageslacht te bewaren. Nu is het te laat, en zou het zomaar kunnen dat van die honderdduizenden legendarische verpakkingen er geen één meer over is.

Misschien moeten we ons voortaan maar eens wat eerder afvragen welke graag geziene goederen die ons dagelijks vergezellen we voor later willen bewaren. Zelfs Google Afbeeldingen geeft maar één zoekresultaat met het bewuste pak van ons hart.

Die laat toe de oude en de jonge Castellano te identificeren aan de hand van het gebit, dat de eeuwige boterham met suiker betrekkelijk goed heeft overleefd. Voorts is er eerlijk gezegd weinig gelijkenis, en zouden we vandaag misschien geneigd zijn iets minder suiker te eten mocht Graeffe bij de restyling de volwassen Christophe als gezicht van het merk hebben gehandhaafd.