Celia schiet met scherp: de laatste zomeravond

Mijn dochter heeft mij gekozen voor in het reuzenrad. De jongste heeft evenveel hoogtevrees als ik en wacht bij hun vader.

Brussel lijkt zeldzaam mooi vanavond. Ze is meestal ‘mooi ondanks’ en lijkt nu oprecht ontspannen. Als een vakantieoord dat zich na een lange dag feesten uitrekt, nog één drankje wil, zich ontschminkt met een glimlach en het douchen tot de volgende dag laat. Ik loop het Zuidpaleis door, hopend op een ingang naar de groene binnenplaats. Tevergeefs. Een kennis trekt mijn aandacht met een wapperende hand terwijl ik in vitrines kijk. Ik ga niets mee drinken, nee, ik moet werken. We lopen in tegenovergestelde richtingen. Een straat verder maak ik een foto van de laatste kermislampen boven de daken. Het alleen zijn begint onprettig te ruiken. Maar ik weet wie ik bij me wil. Ander gezelschap zou meer eenzaamheid betekenen. Ik bestel op goed geluk mijn allereerste Too Good to Go, en rij alvast in die richting.

In het chiquere stuk van de stad zitten mensen op terrassen mooi en duur te zijn. Hier is weinig nodig om je gelukkig te voelen. De omgeving is op comfort afgesteld. Twee meisjes steken traag en zonder voorzorg de boulevard over. Het gemak van de rijkdom straalt van hen af. Aan het Zuid kijken mensen rond en rennen behoedzaam over. De reling aan het Justitiepaleis hangt vol mensen. In impuls parkeer ik en wandel naar de trappen van het Paleis. Het stond al in de steigers toen ik als zestienjarige thuis wegliep. Na de eerste bus zat ik uren op deze trappen, dagboeken en knuffelbeesten in een zak naast me, terwijl de magistraten in vol ornaat binnen druppelden. Toen was het koud, maar nu zomer.

In het gebouw zijn de Romeinse pilaren verlicht. Het valt ons niet meer op hoe mooi het is. De reling is nu geknutseld uit stukken stelling. Ik leun ertegenaan, klap mijn laptop open en begin te schrijven. Er glipt uit de schaduwen een paartje weg. Zij heeft een hoofddoek aan. Waren ze bang voor betrapt worden? De autoradio springt aan op Hooverphonic. ‘Just take me back home. I’m not romantic.’ I’m really not. Ik ga ook niet huilen. Het is gewoon dat soort nacht.