Celia schiet met scherp: de sjerp, de matchmomenten en het glazen plafond

De palavers lopen en de verkiezingscommentaren blijven. Wat wil je? Herschikte coalities, Brussel dreef van Vlaanderen af, florerend politiek engagement na decennia democratisch nihilisme.

De schok voor een Cieltje Van Achter, die een spectaculaire vaart verwachtte, maar met N-VA op zeven zetels strandde in alle gemeenten. Pijnlijk genoeg: geen enkele voor haarzelf. Op de stoep van een medekandidaat, zei ze, stond de volgende dag een oude zetel. Volgens haarzelf door de linkse stembusuitslag, maar misschien gunde een brave ziel hen een achtste zetel. Outsiders als een Lotte Stoops, die vanuit het politieke niets met een onverkiesbare plaats zichzelf het stadhuis in kegelden puur op burgerbasis, bij haar het Lakens bewonersinitiatief Au Bord de L’Eau.

De bitterzoete topscore van Els Ampe, die toch de meerderheid aan zich zag voorbijgaan, staat garant voor een tweede seizoen: ze aast vast op een gewestplaats. Dan zwijgen we nog over Catherine Moureaux en haar juichende aanhang die Theo Francken andermaal lyrisch deed tweeten over dansende moslims, soumission en vrouwenrepressie.

Zoveel vrouwen, en toch. Is nog niet de helft van de gekozenen gejubel waard? Van dat recordaantal gekozenen werd er bovendien maar eentje burgemeester en die verving godbetert een andere vrouw. Als de sjerpen zelfs bij verdomd goede vrouwenscores boven het glazen plafond hangen, is de overwinning voor de democratie dan niet eerder lauw?

Ik hoor het protest al. Een claim om oneerlijk voordeel? Eerder een oneerlijke situatie aangeklaagd. Gloednieuw onderzoek toonde de zoveelste handicap voor politica’s: ze krijgen minder Vlaamse media-aandacht dan mannen en dan prietpraat over leeftijd, gezin of kinderen. Vrouwen hebben pas honderd jaar stemrecht en moeten geduldig zijn? Ze wachten verdorie al meer dan tweeduizend jaar. Moeten ze zich maar competent tonen? Aha. Caesars vrouw moet weer eens boven alle verdenking staan. Maar boven luie en incompetente mannelijke politici hangt geen vergrootglas.

Wanneer krijgen we echte demo­cratie? Als vrouwen geen bovenmenselijke competentie en alomtegenwoordigheid móeten tonen. Als ze zo feilbaar zijn als mannen in alle kleuren en gezindten en toch de macht krijgen die het volk hen aanreikt. Wanneer ze - eindelijk - behandeld worden zoals politici.