Doktertje spelen

"Trek naast uw jas ook eens uw glimlach aan (of doe alsof u soms een binnenpretje heeft). Spuw per dag maximum 1x op de grond, als u het werkelijk niet kunt houden spuw dan op uw eigen schoenen en neem uw fluim mee naar huis." Hanneke Paauwe over zelfmedicatie tegen Brusselse kwalen.

Negentien jaar geleden verhuisde ik van Utrecht naar Brussel. In Brussel verkaste ik nog eens negen keer. In elke gemeente viel het me op dat er om de paar straten een apotheek is.

Hoe kunnen die hier allemaal 'overleven'? Is er zo veel nood aan medicatie?

Er zijn veel redenen te bedenken waarom mensen medicijnen nodig hebben: we zijn ziek, hebben teveel stress, zijn overwerkt, bang, depressief, hebben pijn, verdriet, kwalen, tekorten….oké, maar toch licht dat groene kruis op wel érg veel plekken op.

Volgens de nieuwste versie van een standaardhandboek voor psychiaters leiden mensen die langer dan twee weken rouwen om een geliefde, aan een stoornis: Complicated Dereavement. Maar welk mens met hart kan binnen twee weken over het verlies van een geliefde heen zijn?

In de Etos en het Kruidvat is er een afdeling Zelfmedicatie. Via het internet kan elke Brusselaar zich uitleven in doktertje spelen.

Hoe ziek zijn we? Maakt Brussel ons ziek, of is deze stad een ingebeelde én besmettelijke zieke?

Er is nogal wat geschreven over het op veel fronten falende beleid in deze stad. Zeker een ziekmakende factor, maar ik wil het hebben over wat wij zelf kunnen doen. Inderdaad: zelfmedicatie.

Hoofdstad Zoekt Hart
Veel mensen, die vaak niet in de hoofdstad wonen, hebben de diagnose klaar: Brussel is vuil, overvol, gevaarlijk. Teveel eurocraten. Teveel vreemdelingen. Een van die vreemdelingen ben ik.

Als ik deel van de ziekte ben, dan kan ik ook deel uitmaken van een stukje genezing. Laten we het nu eens niet hebben over verschillen tussen diverse nationaliteiten. Daar hangt al snel het prijskaartje van het oordeel aan vast. Wij en Zij denken bevordert niemands gezondheid.

Laat ons spreken over wat wij, inwoners van Brussel, delen. Een wijk. Een straat. Een appartementsgebouw. En alle openbare ruimte daartussen. Een gedeelte van ons leven, een stukje van ons verhaal.

Elke inwoner is een verzameling van verhalen, die groeien, vertakken, die fictie en feiten en continenten vermengen, nieuwe plotlijnen krijgen, soms haperen, stoppen. Er zijn verhalen die elkaar overlappen, die botsen, elkaar beïnvloeden. Hoofdpersonen worden nevenpersonages in andere verhalen, er zijn vetes, verleidingen, intriges, liefdes, moorden, geboortes, begrafenissen. Een stad is een huis voor allerhande verhalen.

De vraag is of we elkaars taal (willen) kennen, of we elkaar kunnen lezen? Of we samen geschiedenis willen schrijven, en of we niet wat extra verbeelding kunnen gebruiken om van deze stad een sprekende stad te maken.

Grote steden hebben grote harten nodig. Bruxelles a besoin d'un coeur XL
Brussel is een stad van komen en gaan. Ik heb er veel mensen leren kennen, en evenveel mensen zijn weer vertrokken. Maar ook veel inwoners, van welke origine ook, gedragen zich als passanten.

Weinig mensen zijn trots op deze stad, laat staan begaan met. Veel mensen komen er iets halen, wie geeft de stad een cadeautje, sluit haar in het hart?

Afgelopen december ontmoette ik een prachtige dame. Voor de gedichtendag moest ik van een aantal mensen een portret schrijven. Mieke (75 jaar) was er een van. Ze staat elke vrijdag om half zes op, om vanuit Geel in dik anderhalf uur naar Brussel Zuid te reizen. In Poverello smeert ze boterhammen met kaas en hesp, ze deelt eten rond, ruimt op en spreekt met de daklozen die haar 'casse-croûten' eten. Dit alles onbetaald. Zelfs haar reiskosten betaalt ze zelf.

Mieke heeft dan ook een hart zo groot als een flatgebouw, er is plaats voor iedereen. 'Ik word betaald in vriendschap. Soms krijg ik gratis vlooien mee.'

Toegegeven: Mieke is een non, dat is niet voor iedereen weggelegd, maar de volgende Intensive Care verstrekkingen liggen in ieders handbereik. Het kost niets, stem de intensiteit af op de grootte van uw hart:

• Trek naast uw jas ook eens uw glimlach aan (of doe alsof u soms een binnenpretje heeft)
• Spuw per dag maximum 1x op de grond, als u het werkelijk niet kunt houden spuw dan op uw eigen schoenen en neem uw fluim mee naar huis.
• Als u agent bent: verboden sirenes aan te zetten behalve in échte noodgevallen.
• Als u geen agent bent, maar wel een auto bestuurt: zet uw claxon op rantsoen: maximum 1x per dag.
• Is Brussel in rouw? 85 procent van de mensen draagt zwarte kleding.
• Trek minimum 1x per week een kleurrijk kledingstuk of accessoire aan.
• Kijk één persoon per dag in de ogen.
• Maak met minstens een onbekende een praatje. (U kunt beginnen met de vraag waarom zijn er hier zoveel apotheken?)
• Verplaats u eens per fiets of te voet: u zal Brussel anders bekijken, Brussel zal u anders bekijken.
• Deponeer de darminhoud van uw hond in een apotheekzakje naar keuze (Mac Donalds mag ook)
• Leer elke week het woord 'goedendag' in een andere taal en pas deze kennis in de praktijk toe.
• Vul naar believen dit lijstje aan…
  

Cynisme en sceptisch de wenkbrauwen optrekken getuigen niet van zorg maar van luiheid en gemakzucht. Niet goed voor uw hart en de conditie van ons stadslichaam gaat er niet op vooruit.

Stel u voor: u loopt over straat en bent een personage in het verhaal van de mensen om u heen.

Hanneke Paauwe is schrijver en theatermaker, ze woont in Schaarbeek.