Zombies by Night

"Over 100 jaar is de bevolking verzesvoudigd. Hordes kinderen lopen rond met vreemde builen en vergroeiingen omdat ze constant op neushoogte blootstaan aan uitlaatgassen." Brussel verdient een beleid, een goed scenario, vindt Hanneke Paauwe. Het alternatief? Een B-film, die ze even voor u uitschreef.

Waarschuwing: Wie dit leest, is binnen honderd jaar dood.
Wormen, maden, torren zullen zich tegoed doen aan onze resten.
Of de wind voert de assen naar Magnitogorsk of Bir el Hadjadj.
Ik hoop dat er uit mij klaprozen groeien, maar waarschijnlijk eindig ik als onkruid.
Brussel zal ons allen overleven.
De vraag is hoe.
Diverse scenario's zijn mogelijk.
Hier is mijn B-film versie: Zombies by Night.

Over 100 jaar is de bevolking verzesvoudigd.
Alle speculanten en Eurocraten zijn vertrokken naar Oostrozebeke, Péruwelz of Erps Kwerps.
Kantoorgebouwen zijn gevuld met daklozen, zieken, junkies en tienermoeders.
Hordes kinderen lopen rond met vreemde builen en vergroeiingen omdat ze constant op neushoogte blootstaan aan uitlaatgassen.
Luidsprekers galmen: 'Verboden te zuchten. Verboden te knipogen. Verboden met ontblote bovenlip rond te lopen.'
Elke tunnel, rioolgang is gevuld met kartonnen huizen, dekens, hier en daar een geit, kip of graatmagere hond.
Afval vormt apocalyptische sculpturen tegen huizen en buildings.
Volwassenen en kinderen roken sigaretten tegen de stank, kakkerlakken vieren feest.
De supermarkten zijn leeggeplunderd, uitgerookt, kapotgeslagen.
Werkloosheid bestaat niet meer. 'Vast werk' ook niet, iedereen is zelfstandige geworden.
Onder het motto: 'Eigendom is diefstal,' verandert alles constant van bezitter.
Liefst met zwaar geweld.


Politie zit vastgeketend in cellen, veroordeeld tot eindeloos koffiedrinken.
Jongens van 11 à 12 jaar marcheren gewapend over straat en houden iedereen uit de slaap met hun gescandeer. 'Eigen bloed eerst.'
Meisjes en vrouwen dragen namaakbaarden, bandplooibroeken en een paar sokken in het kruis.
Seksualiteit is verworden tot straatterreur, tot strafmaat voor vrouwen van De Anderen.
Jong en oud slikt rohypnol alsof het vitaminepillen zijn en verdringt zich rond de arena gemaakt van vuilnis.

In dit Brussel loopt een klein meisje rond, met een wekker aan een lang koord.
Ze draagt orthopedische schoentjes en fluistert: 'De Verlosser is onderweg.'
Desirée heet ze, maar iedereen noemt haar Derangée.
Ze knipt stukjes stof uit haar schamele kleedje en verzorgt er wonden mee.
Ze troost slachtoffers, geeft homoseksuelen een schuilplek, ze daagt fanatiekelingen uit tot een debat. Niemand luistert.
Elke nacht verschijnen er leuzen die steevast beginnen met
'Dood aan de…'
Désirée trekt haar kleedje uit en wast de leuzen weg.
Ze zaait patatten op de begraafplaats van Jette, deelt liedjes uit en kijkt naar de sterren.

Ondertussen jagen De Verpleegsters iedereen angst aan.
Ze tatoeëren zichzelf een slang op de rechterborst, laten hun snor staan en lopen voor zonsopkomst de straten af met geïnfecteerde naalden waarmee ze 'Bingo' spelen:
slapende bejaarden worden nooit meer wakker.
Honger begint de stad te teisteren.
Een clubje die hards, het gerucht gaat dat het Flaminganten zijn met een paar eeuwen onderdrukking in de genen, geeft zich in het geheim over aan kannibalisme en start een handeltje in mensenvlees.
Walenpaté gaat het meest over de toonbank.
Le Dernier des Mohicans, een groep Franstaligen die dit niet pikt, plukt de laatste duiven, en draagt de veren in hun dunne paardenstaart, als ze standbeelden van hun sokkels halen.
Manneken Pis, Leopold II, de onbekende soldaat smeden ze om tot bijlen en de middeleeuwse 'Goedendag.'
Wat volgt wordt vanuit de lucht bekeken door verveelde Amerikaanse huisvrouwen en sjeiks uit Bahrein.
Tegen exuberant hoge bedragen laten ze zich in helikopters over het slagveld vliegen.
Hoe lager hoe duurder: gevaar verleent de trip extra existentiële charme.
Bonjour Bruxelles.
Bye bye Brussels.

Hoe Desirée aan haar einde kwam?
Niemand zag het gebeuren.
Ze lag bleek op de grond. Blootsvoets.
De orthopedische schoentjes waren gestolen.
Haar hersens waaierden uit over de stoep.
Iemand stookte de barbecue op.
Toen de vlammen haar kleedje oplichtten, ging er een wekker af.

Voilà.
Hier stopt mijn B- film.
Ik hoop dat u vaak gedacht heeft: 'oh nee!'
Dit mag niet gebeuren.
Brussel verdient beter.
Binnen 100 jaar zijn wij allen dood.
Is er in het licht van onze vergankelijkheid, een ander scenario mogelijk?
Als wij zo'n korte tijd samen op deze aardbol doorbrengen, waarom niet op een aangename manier?
U en ik, elke inwoner van Brussel schrijft geschiedenis.
Elke bewindvoerder schrijft geschiedenis.
Brussel verdient een visie, een beleid, een goed scenario in plaats van zombies die alles worst is.
Brussels needs brains.
Grote steden hebben grote harten nodig.

Bruxelles a besoin d'un coeur XL.

Vaarwel, ma belle.

Hanneke Paauwe is schrijver en theatermaker, ze woont in Schaarbeek.