Edito: Barbarij

De luchthaven van Zaventem draait op volle toeren en in het metrostation Maalbeek werd een herdenkingsmonument ter nagedachtenis van de slachtoffers van de terroristische aanslagen van 22 maart aangebracht. Het kunstwerk van Benoît van Innis moet er ons ook aan herinneren dat het de barbarij was die toesloeg.

De aanslagen waren ‘mensenwerk’, geen natuurramp. Diezelfde barbarij die sindsdien ook de buurlanden heeft geteisterd, blijft ons aan 22 maart herinneren. De jongste laffe daad in naam van de Islamitische Staat was de moord op een hoogbejaarde Franse priester terwijl hij voor twee kloosterzusters en een handvol gelovigen de mis opdroeg. Het was alsof de daders de waanzin ten top wilden drijven. Kerken zijn plaatsen waar asiel verleend kan worden aan vluchtelingen, maar dan alleen tijdens de misvieringen. Wilden de terroristen dat, weliswaar omstreden privilege, onderuithalen?

Dat een samenleving en een staat zich zo goed als mogelijk moeten wapenen tegen terreur, daar twijfelt geen zinnig mens aan. Met daarbij steeds in het achterhoofd: absolute veiligheid bestaat niet. De militairen in het centrum van Brussel bijvoorbeeld zijn ondertussen aan hun vijfde maand begonnen. Ook zij kunnen de absolute veiligheid niet garanderen. Ze stelden (een deel van) de bevolking wel gerust. Maar is er buiten de – gelukkig maar – immer kritische geesten nog iemand die ze opmerkt?

Ondertussen beheersen N-VA-voorzitter Bart De Wever en zijn partij de media met het veiligheidsdiscours. Het lijkt wel alsof, op schaarse reacties van de andere partijen na, iedereen in de zon ligt. Omdat ook het parlement met reces is, kan er geen debat gevoerd worden in de geëigende cenakels. En ook in Brussel blijft het oorverdovend stil, al zijn er gelukkige uitzonderingen.

Assita Kanko, gemeenteraadslid voor de Franstalige liberalen van de MR in Elsene en lid van de denktank Liberales is één van die stemmen. Kanko houdt in De Standaard een fors maar afgewogen veiligheidsdiscours. Na het reces moeten de parlementen dringend een debat voeren over de noodzakelijke én wenselijke (Het beperken van de vrije meningsuiting is noodzakelijk noch wenselijk, DV) veiligheidsmaatregelen binnen de grenzen van onze rechtsstaat. De muur in het metrostation Maalbeek moet de politici daar blijvend aan herinneren, ook al gaat het leven verder.