Edito: Hallucinant vertoon

Het zijn wonderlijke tijden in politiek Brussel. Vervoort II heeft al een periode achter de rug van krabbelen, van vallen en opstaan. Er zijn aanslagen geweest in Brussel en Parijs en er waren brokkeltunnels. Maar als puntje bij paaltje kwam stond de regering er als één man.
En nu zit die zonder meerderheid. En het ziet er niet naar uit dat dat snel zal veranderen.

De Brusselse politiek, en de Belgische in het algemeen, komt hiermee op totaal onbekend terrein. Het schouwspel is hallucinant. Aan de ene kant vliegen de oekazes vanuit de Franstalige partijbureaus in het rond. En dat in de meest virulente bewoordingen. Maingain (Défi) eist dat Milquet (CDH) ontslag neemt, Khattabi (Ecolo) noemt het opstappen van de PS uit de regering een zaak van ‘publieke hygiëne’. Magnette (PS) over Lutgen (CDH): eens verrader, altijd verrader.

Men zou een joekel van een regeringscrisis verwachten aan Franstalige kant. Niets van. PS, Défi en CDH zitten doodgemoedereerd samen aan tafel om deze stad te besturen. De sfeer is opperbest. De interkabinetten gaan verder. Morgen, donderdag, is er gewoon ministerraad.

Zelfs al lijkt het op het eerste gezicht onbegrijpelijk, een politieke verklaring is wel degelijk te geven. Ecolo, CDH en Défi vechten als kleine partijen om de centrumlinkse kiezer in een landschap dat door de opkomst van de PTB grondig door elkaar is geschud. En met tegen de achtergrond de schandalen, de dreiging van de antipolitiek, Trumpiaanse waarheden en Emmanuel Macron. Het verklaart ongetwijfeld de ongezien harde stijl van de huidige Franstalige partijvoorzitters.

Aan de andere kant hebben PS, Défi en CDH er nul belang bij om het regeringswerk in de steek te laten. Ze beseffen maar al te goed dat de kiezer hen dat niet in dank zal afnemen. Zeker niet na alle schandalen. Want de kiezer maakt geen onderscheid tussen de ruziënde partijen als het over politieke ethiek gaat. Allemaal één pot nat.

Daarom moet er snel een pact komen dat de politieke vernieuwing gestalte kan geven. Een pact dat opzien baart. En liefst één waar zoveel mogelijke partijen zich achter kunnen scharen. De signalen zitten goed: PS, Défi en Ecolo gaan ver in hun voorstellen voor decumul en de vergoedingen in de honderden overheidsorganisaties. De nieuwe burgemeester van Ukkel Boris Dilliès (MR) heeft al verklaard niet langer te zullen zetelen als député. Dat zou een jaar geleden niemand hebben kunnen geloven.

Alleen over de politieke benoemingen in de administratie zou een mea culpa van de PS een welkome zaak zijn. Als er één zaak het functioneren van onze rechtsstaat bezwaart, dan is het wel dat. Pas als over al die punten duidelijkheid is, en de partijen die ook effectief uitvoeren, kan de sereniteit terugkeren.