Columniste Nele Van den Broeck: 'Covid saboteerde mijn seksploratieperiode'

Muzikant, theatermaker en columnist Nele Van den Broeck heeft haar eerste roman uit, Iemand anders. Een krachttoer, zegt ze. “Tip voor een gelukkig leven: schrijf nooit een roman.”

In een column in De Standaard vergeleek je je roman met een geliefde die drie jaar lang al je tijd opeiste.
Nele Van den Broeck: Ik heb echt afgezien. Ik ben iemand met veel ideeën, maar niet zo’n goede focus. Ik heb ook een diagnose ADHD. Columns schrijven gaat me goed af, want dat is een sprint, je hebt een deadline.
Een roman is een marathon, ik ben drie jaar lang bezig geweest met één idee. Het moeilijkste was om te blijven zitten, de focus te behouden. Ik heb allerlei truken moeten gebruiken: voor dag en dauw opstaan, timers zetten.
Zonder mijn redacteur bij de uitgeverij was het allemaal nooit gelukt, iemand aan wie je verantwoording moet afleggen, die feedback geeft.

Welk verhaal wilde je vertellen?
Van den Broeck: Mijn oorspronkelijke werktitel luidde Mijn jaar van zelfdestructie. Dat is het niet geworden, omdat het boek over veel meer gaat. Maar het idee was: een personage dat zichzelf oplegt om door ijzeren discipline losbandig te worden.

Hoeveel van jezelf steekt erin?
Van den Broeck: Toch een aantal zaken. Ik ben destijds, nadat ik gedumpt was, ook weer bij mijn vader gaan wonen, hoewel ik al in de dertig was. Dan voel je je weer op punt nul, want je slaapt opnieuw in het bed van toen je zestien was.
Mij laten vastbinden, zoals mijn hoofdpersonage, is één keer gebeurd onder het mom van research. Het was begin 2020, het was uit met weer een ander lief en ik dacht: Oh, brand new me, dit wordt mijn ‘seksploratieperiode’. Ik was naar Brussel verhuisd, woonde alleen. Ik wilde alles uitproberen, trio’s, bondage, orgieën, alles. Maar bon, toen barstte covid los en is mijn hele ‘seksploratieperiode’ in duigen gevallen.
Na afloop van de pandemie had ik er geen behoefte meer aan. Ik ben ontzettend braaf geworden, ook omdat ik wat mentale problemen heb gehad. Ik kan het mij niet meer permitteren om losbandig te zijn.

Het is dan maar in je roman terechtgekomen?
Van den Broeck: Ja, het leuke aan een roman is dat je zalig kan overdrijven. Mijn columns worden gelezen door mijn moeder en het hele koor van Merchtem waar ze in zit. Dan moet ik heel hard vechten tegen zelfcensuur. In een roman valt dat weg, je kan er gewoon dingen inzetten die je zelf niet zou durven of doen.

Iemand anders, Nele Van den Broeck, uitgeverij Horizon