De lockdowntips van 'Beau Séjour'-regisseuse Nathalie Basteyns

Alsof het nog niet genoeg is dat we ons tijdens de lockdown kunnen overgeven aan het tweede seizoen van Beau Séjour, geeft Nathalie Basteyns, die samen met haar levenspartner Kaat Beels regisseuse is van de successerie, nog wat cultuurtips als toetje na het bingen.

Speciaal voor BRUZZ komt Nathalie Basteyns uit de montagekamer, waar ze de laatste hand legt aan de docu En toen was het stil, die ze samen met fotografe Lieve Blancquaert maakte over de slachtoffers van de aanslagen in Brussel. Hij wordt op 15, 22 en 29 maart vertoond op Eén, na Thuis.

Basteyns: “Ik ben er echt content mee, en ook de positieve reacties op de tweede reeks van Beau Séjour blijven binnenlopen. Het gekke is dat veel mensen zo'n reeks waar je ongeveer vier jaar aan werkt soms in tien uur tijd helemaal hebben gezien!” lacht Basteyns, die vervolgens wel toegeeft dat ze zelf soms ook moeilijk een week kan wachten op een volgende aflevering. “Wij jagen er hier thuis ook ongelofelijk veel reeksen door, hoor. Ik werk en kijk dikwijls door elkaar, soms ook helemaal ingegraven met de iPad onder de dekens, en dan word ik weleens plots wakker terwijl het scherm nog aan staat. Heel stom!”

En toch wil ze ook nog wel nog eens graag lineair kijken op een luie zondagavond. “Ik weet nog hoe je vroeger niet anders kon dan wachten op de volgende aflevering van Twin Peaks. Daar keek je dan een hele week naar uit. Dat heeft ook iets.”

CURSUS KUNSTGESCHIEDENIS
Op welke manier heeft corona het gebruikelijke cultuurconsumptiepatroon ten huize Basteyns-Beels veranderd? “Het feit dat je buiten bijna nergens terechtkan, is natuurlijk ingrijpend. Gewoon wandelen in de straat wordt dan bijvoorbeeld al cultuurconsumptie, als je plots op het idee komt om eens te gaan opzoeken wat de geschiedenis is achter een mooie art-nouveaustraat als de Louis Bertrandlaan, wanneer je daardoor loopt. En Kaat en ik gaan natuurlijk heel graag naar de film. Nu dat niet kan, zijn we dus heel blij dat de musea open zijn, zodat we toch eens buiten kunnen komen. Zo zijn we in de KMSK naar Be modern. Van Klee tot Tuymans (nog open tot en met 21/2, red.) gaan kijken, wat heel tof was, omdat we er nog andere vrienden van vroeger op Sint-Lukas tegenkwamen en de hele cursus kunstgeschiedenis weer naar boven kwam bij het werk van Otto Dix en anderen. We zijn ook allebei fan van Rinus Van de Velde, dus het was fijn dat hij er ook tussen hing.”

Waar Basteyns ook een fan van is, en al een paar keer is geweest – ook met haar twee kinderen – is Train World. “Dat museum doet mij altijd een beetje denken aan de 3D-film Hugo van Martin Scorsese, die gaat over een weeskind dat in het station Montparnasse in Parijs woont. Het is een fantasiewereld waarin je kan wegdromen. Net zoals de Villa Empain, die ik ook zo geweldig vind.” Het is het filmische aspect van de locatie dat de Hasseltse Brusselse doet wegdromen, maar ook het feit dat ze er als ms-patiënte in een rolstoel een ander perspectief en tempo op na houdt. “Daardoor kijk en luister ik toch anders naar dingen, denk ik. Ik ben schoonheid meer gaan appreciëren, en hou van plekken die een lust zijn voor het oog, om het met dat cliché te zeggen.”

Om dezelfde reden vindt Basteyns het jammer dat ze niet meer kan gaan kijken naar de expo Hotel Beethoven in Bozar. “Beethoven is schoonheid voor het oor. Ik was al fan van hem voor ik in een rolstoel zat, maar nu vind ik het nog ongelofelijker dat hij aan het einde, toen hij doof werd, toch die muziek kon schrijven.”

En Beethoven doet Basteyns dan weer denken aan een film die ze pas gezien heeft op Amazon Prime. “Sound of metal van regisseur Darius Marder, dat mee geproduceerd werd door het internationale maar ook Brusselse Caviar. Over een jongen die totaal andere muziek speelde dan Beethoven, maar ook doof werd. Hoe hij die plotse stilte beleeft, is onwaarschijnlijk. Het is een fictiefilm, maar als je hem ziet, zou je ook kunnen denken dat het docu is. Fictie die heel naturel is, vind ik altijd interessant. Ook in Beau Séjour en in onze volgende fictiereeks Lost luggage streven we daarnaar. En daarom wil ik ook de reeks Gomorrah op Netflix (over de camorra, de Napolitaanse onderwereld, gebaseerd op het boek van Roberto Saviano, red.) aanraden. De acteurs daarvan scheppen ook zo'n geloofwaardige wereld dat je denkt dat je in een docu zit.”

STUKJE TARTT
Basteyns heeft ook boeken in de aanbieding. Zij het geen recente, maar oldies uit de jaren 1990. “Omdat er meer tijd is, is dit ook een moment om te herlezen. Sowieso herlees ik elk jaar opnieuw De verborgen geschiedenis van Donna Tartt. Ook al is die zo zwaar dat ik er de gelezen bladzijden uit moet scheuren als ik op reis ben, zodat ik telkens een nieuw exemplaar moet kopen.

“Ook De heerlijkheid van Julia van Oscar van den Boogaard herlees ik vaak. Nu woont Oscar in het iets chiquere Latem, maar toen ik hem vroeger in de Dansaertstraat tegenkwam, heb ik hem een keer gevraagd of ik de rechten op dat boek kon kopen, maar ze waren al verkocht. Bij Tartt zie ik mezelf al Grieks studeren op een universiteit, en bij Van den Boogaard vond ik het echt onwaarschijnlijk hoe hij dat vrouwelijke hoofdpersonage kon beschrijven. Zowel bij boeken, films, muziek als musea dompel ik mij graag onder in een wereld. Daarom luister ik ook vaak opnieuw naar Brol van Angèle, omdat ik die plaat erg veel beluisterd heb in de zomer toen ze uitkwam. Zo komen de herinneringen aan goede momenten weer boven.

Tot slot nog een uitsmijter voor een goede moraal. “Ik wil zeker ook nog met de kinderen naar de tentoonstelling Bollie en Billie. Zestig jaar alledaags geluk in het Stripmuseum. Dat zijn ook weer herinneringen, want ik las die strips vroeger graag. Mijn zoon leest Harry Potter en mijn dochter leest nog geen boeken, maar ik wil hen dat leren kennen. Ik wilde als kind ook zo'n cockerspaniël. En nu wil ik wel wat van die kinderlijkheid terug.”

BEAU SÉJOUR, SEIZOEN 2
Kijk hier online