Review | ALT-J op CORE: sussend slaapmutsje

Geef toe, ALT-J was een bizarre headliner voor CORE. De Britse indieband kweet zich beleefd van zijn taak maar sprankelde niet genoeg.

Je zal maar de tent verlaten waar zonet de Californische houseprins Channel Tres een stomende, plakkerige discoshow heeft gespeeld en nu de schriele spierwitte indiepop van ALT-J te slikken krijgen. Tja, de drie Britse rocknerds en hun intellectuelerige, koddige songs lijken afkomstig uit een andere kosmos in vergelijking met de funky, soulvolle shizzle die twee dagen lang het festival domineerde.

Spetterend oogt het trio evenmin: drie ordinary lads stijfjes aan hun instrumenten gekleefd. Maar kijk, het plein staat overvol en de band krijgt heel wat positieve respons. Je kunt je evenwel niet van de indruk ontdoen dat een hoop mensen vooral voor reguliere festivalbands zoals ALT-J en Goldband is komen opdagen. Weinig kans dat zij zullen uitgroeien tot CORE-getrouwen. Tenzij de affiche bij elke editie dat soort kleppers uit de alternatieve mainstream meeneemt, natuurlijk, als publiekslokkertjes.

Anders geen kwaad woord over ALT-J’s prikkelende radiohits. ‘Mathilda’, ‘In Cold Blood’, ‘Tessellate’: bij intredende duisternis en kille avondbries voelen ze eerder aan als een sussend slaapmutsje dan als een hoofdschotel. Een verkwikkende rustpauze na twee dagen jongewolvengeweld. Nu ja, de échte slotnoot is voor Moderat, die na middernacht hopelijk een onsje ontregelend hedonisme zal aanwakkeren, zoals dat hoort op een laatste festivalavond.

De visuals op de videoschermen konden ons nog het felst bekoren. Luchtbellen in aquamarijnblauw water, vloedgolven die oplosten in pixels, graphics die uit een eighties-videospel leken gerukt. Leuk.

De bis herbergde ‘Hard Drive Gold’, uit ALT-J’s laatste plaat The Dream, blijkbaar een verkoopssucces in ons land. Verklaart meteen dat bomvolle veld aan het hoofdpodium. De fanclub lustte pap van ‘Left Hand Free’, lekker potig en daardoor zeer welgekomen. Publieksfavoriet ‘Breezeblocks’ sloot af, wispelturig en guur als de avondwind die iedereen diep in z’n trui liet kruipen.