Review | Kokoroko op CORE: kers op de patisserie

Als jazz zo mooi aardt op CORE, nou, dan afrobeat vast ook, moeten de programmatoren hebben gedacht. En zie: Kokoroko schitterde en straalde.

Weinig bands op CORE verklankten zondag zo perfect het lome zomerse parksfeertje als Kokoroko. Nu ja, de achtkoppige afrobeatband verklankt even meticuleus een broeierige weekendnamiddag in Lagos of, pakweg, Londen, zijn thuisstad. Maar aan het volgelopen plein te oordelen, was Kokoroko de juiste band op het juiste moment. Het is dat of alle grootstedelijke hipsters van ons land hadden een teambuilding aan de main stage.

"We love playing in Belgium, you don’t understand", klonk het bij monde van keyboardspeler Yohan Kebede. Bij elke andere band is zo’n hielengelik onversneden horsesh*t - excusez le mot - maar wie Kokoroko al aan het werk zag in de AB of in de Antwerpse Roma, of aanverwante bands zoals Nérija op Feeërieën zag triomferen, weet dat deze posse geen loze praatjes verkoopt en elke noot of groove in liefde hult.

Met de fenomenale trompettiste-zangeres Sheila Maurice-Grey als blikvanger - Die lange wapperende rok! Die danspasjes met haar trompet in de hand! - en een nieuwe bassist in de rangen eerde Kokoroko met zwier Afrikaanse afrofunkhelden à la Fela Kuti, Tony Allen, Manu Dibango en Mahotella Queens.

Noem het een vleugje Couleur Café op CORE. Of zie het als een wonderlijke kers op de verrukkelijke patisserie die de affiche van dit festival is.