Review | Little Simz op CORE: hellevlammen aan de hielen

De keizerin van de hedendaagse hiphop kwam hard en sneed diep, schipperde tussen party en poëzie, sloeg en zalfde. Het onbetwiste hoogtepunt van deze CORE-editie? Vooruit dan maar: jazeker!

Little Simz viel binnen met een stormram. ‘Silhouet’ botste over het veld en Simz rapte “Used to seein' your name pop up, but I'll adjust /Everybody givin' their opinion / But really, I should listen to my gut /No more kindness for weakness / So pull up with that bullshit and I'll nip it in a bud”

‘No Merci’ bracht ze doodleuk neergeknield bij een monitor vooraan op het podium en toch hing je aan haar lippen. In ‘Two Worlds Apart’ dwong ze prachtig de muzikaliteit van haar flow naar de voorgrond en demonstreerde dat alleen zij de Britse evenknie van Kendrick Lamar mag worden genoemd. Zie: het délicieuze “Patience, patience, patience, patience, patience / London-born estate girl to international sensation / Cutting through your settings, do not need an invitation”. Kippenvel ? Check.

Na ‘I Love You I Hate You’ bleef ze stokstijf staan, stoïcijns haast. Dénken we althans want ze hield haar inktzwarte zonnebril op. Grimmigheid is een basisingrediënt van haar muziek. Z’is geen Nicki Minaj, godzijdank.

We kregen nogal wat tracks uit haar recente uitmuntende plaat NO THANK YOU zoals ‘Heart On Fire’, dat ze uitspuugde terwijl ze zich in de frontstage over de met gsm’s zwaaiende fans boog. Bij al die verafgoding kon ze een glimlach niet onderdrukken. Een barstje in het ijskoude masker. “Thank you for your love”, klonk het achteraf, met een grijns, ja. ‘Might Bang Might Not’ en ‘101 FM’ volgden, splinterbommetjes uit haar haast klassieke rapplaten.

Dat ze dat allemaal in haar eentje deed, zonder dj of begeleidingsband, maakte deze performance er niet minder indrukwekkend op. Nochtans vreesden we aanvankelijk dat zo’n kale aanpak misschien niet zou werken op een hoofdpodium. Vorig jaar triomfeerde Simz immers op Pukkelpop met een fenomenale liveband in de rug. Kon ze ook zielsalleen de gemoederen verhitten? Nou, klaarblijkelijk. Zag u de menigte tijdens ‘Venom’ op en neer deinen als een door een orkaan geteisterde oceaan? Welaan dan.

“Can I try something new?” vroeg ze plots “Beeld je in dat je in een morsige kleine club in Brussel bevindt”. Wat volgde was geestverruimende Autotunerap à la 070 Shake. Verrassend. Gunde Simz ons een blik op haar toekomstige muzikale koers?

Het monumentale ‘Introvert’ begon ze met een zacht tokkelende gitarist en bassist, tot de song openbarstte met zijn beroemde vioolpartij die de fans over de rooie liet gaan. Die muzikanten gunden Simz een rustpunt met een geinige instrumentale versie van Santana’s ‘Maria, Maria’. Ze keerde gelukkig snel terug uit de coulissen - instrumentale interludia mogen ze van ons afschaffen in de hiphop- met een machtig ‘Gorilla’, driftig gerapt alsof er hellevlammen aan haar hielen likten.

Wat restte was feestelijk- de boog hoeft niet altijd gespannen te staan, ook niet voor een maatschappijkritische rapgodin. Ze omgordde zelf de gitaar voor de klassieke afrobeat van ‘Point & Kill’, stralend lachend. Er kwam eightiespop aan te pas en ook ‘Selfish’, een gulp gelukzaligheid die lang bleef nazinderen.

Er hoeft niet noodzakelijk slechts één koningin in de hiphop te zijn, maar goed beschouwd is dat op dit moment wel degelijk het geval. Haar naam? Simbiatu Abisola Abiola Ajikawo. Hail to queen.