Review | Roméo Elvis op Couleur Café: verloren zoon met open armen ontvangen

Het was chaud, en niemand aanriep Brussel zo veelvuldig als Roméo Elvis tijdens zijn vierde passage op Couleur Café, dat de verloren zoon opnieuw in zijn armen sloot.

‘Vous êtes chaud?’ vroeg Roméo Elvis vanop het podium voor een leeg festivalterrein. Aan de Green Stage nog wel. Oei, verkeerde afslag genomen? Waarop hij met een brommertje kwam aangetuft aan de Red Stage. Oei, nog steeds geen fans te zien! Wat nu? En toen was het inleidend vooraf opgenomen videofilmpje gedaan, en kon de show beginnen.

Het is die surrealistische Brusselse schalksheid — tussen grap en onnozelheid — die de Linkebeekse rapper soms zo ongrijpbaar maakt. En staat het je niet aan, wie kan het wat schelen? Populair in Parijs, maar met een Belgische hoek af. Al was er na een #MeToo-schandaaltje, waarvoor hij eerder zijn verontschuldigingen aanbood, en een reeks speeldata, die omwille van tegenvallende ticketverkoop afgelast moesten worden, smet op het blazoen gekomen.

Dus ja, de vierde passage op zijn meest geliefde festivalsite was wel degelijk een comeback voor de broer van Angèle. ‘Ça fait longtemps,’ klonk het na opener ‘3 Cafés’. En: ‘Zijn er al mensen die de nieuwe ep hebben?’ Want ook al stond hij in het verdomhoekje, productief is hij gebleven. Vorig jaar verscheen het album TPA (inderdaad, tout peut arriver), en zopas nog de ep Les galeries. Met nog eens negen nieuwe tracks.

Où est le trou?

Zijn set in het Ossegempark plukte zowat uit al zijn platen: van zijn Morale-trilogie met Le Motel over Chocolat tot het recente werk. Bij de titelsong van zijn solodebuut merkten we de eerste springers, bij ‘Quand je Marche (Comme Ben Mazur)’ roken we de eerste wietwalm en tijdens ‘J’ai vu’ werd er voor het eerst gevraagd om mee te zingen.

‘Soleil’ was een rondje armworstelen tussen speelsteden. Roméo had alleen nog maar in Roubaix opgetreden, dus die strijd werd met een klinkende Brusselse overwinning beslecht. In ‘Drôle de question’, waarvoor de rapper een gitaar had omgegord, zong hij niet ‘Bébe, (…) T'es la seule femme dans ma vie’, maar ‘Bruxelles, T’es la seule ville dans ma vie.’

Met ‘J’élabore’ passeerde nog een griezelig sombere track uit ‘Les galéries’. Als tegenreactie mochten de fans bij ’Pogo’ een kringetje maken. Couleur Café was intussen Couleur putain Café. Tijdens ‘300 (Henri)’ werd fysiek nog een tandje bijgestoken. ‘Toch nog niet moe?’ klonk het viriel. En vervolgens: ‘Où est le trou?’ Een volgende rondje pogoën kon beginnen.

Le monde est devenu fou

Een apocalyptisch ‘3 Étoiles’ groeide na enkele oerschreeuwen van de rapper uit tot het brandende hoogtepunt van de set. ‘Le monde est devenu fou,’ klonk het op een hypnotiserend motiefje als uit een ander sterrenstelsel of een sciencefictionfilm die realiteit wordt.

Los van het jonge talent Roswein, te gast op Les galéries en straks ook smaakmaker bij de verse Niveau4-lichting, bleef het aantal gasten op het podium lang beperkt. Alleen op het einde werden de homies van L’Or du Commun erbij geroepen. Door de interactie kwam er nieuwe energie vrij op het podium, dat voor we het goed en wel beseften helemaal vol stond. Inclusief een facteur die een ‘Cadeau’ bijhad. Scheve humor meets rapper met een hoek af, opnieuw.

Vanzelfsprekend volgde ‘Bruxelles arrive’, leidmotief van een generatie Brusselse rappers. Er werd gretig handjes geschud met de voorste rijen en er was een laatste keer lawaai voor ‘Malade’.