De ontvoogding van prinses Priscilla

Sofia Coppola pleziert met Priscilla niet het fanlegioen van Elvis Presley maar iedereen die van The Virgin Suicides (1999) of Marie Antoinette (2006) genoot.

Niet twijfelen als u van verrukking gezucht heeft tijdens The Virgin Suicides, Lost In Translation, Marie Antoinette of die andere elegant gestilleerde, wonderlijk dromerige films van Sofia Coppola over jonge vrouwen in een gouden kooi. Priscilla is van dezelfde ongrijpbare, invoelbare, pastelkleurige schoonheid.

Sofia Coppola is een genre op zich. Geëmmer dat ze inhoudelijk nooit straf uit de hoek komt zou al jaren collectief moeten zijn afgedaan als geëmmer.

Zoals alleen zij dat kan, met zalig véél gevoel & expressie en zalig weinig tekst & schooltelevisie, portretteert ze Priscilla Beaulieu. Zij was amper veertien toen ze nabij een Amerikaanse legerbasis in West-Duitsland de aandacht trok van ene Elvis Presley. De king of rock-’n-roll bouwde na zijn legeravontuur met succes een filmcarrière uit maar vergat de engelachtige verschijning die zijn diepe eenzaamheid zo goed leek aan te voelen niet.

Priscilla ging nog naar de middelbare school toen ze al met de zanger van wereldhits als Jailhouse Rock, Always on my mind of Hound Dog samenwoonde in de kitscherige vertrekken van Graceland. Seks was voor na hun sprookjeshuwelijk. Een dochter ook.

Langzaam komt Priscilla er achter dat het geen sprookje is om alleen maar mevrouw Presley te mogen zijn, een jonge moeder met wel erg weinig bewegingsruimte of inspraak. Alle welstand en magische Love me tender-momenten ten spijt, dringt emancipatie zich op.

Coppola predikt dat niet. Coppola laat je dat ervaren door je in Priscilla’s intimiteit en eenzaamheid onder te dompelen. Zonder muziek van Elvis maar met een glansvertolking van ster-in-wording Cailee Spaeny. Viva Coppola.