Robot Dreams: traantjes wegpinken bij een animatiefilm zonder dialoog

Het filmjaar sluit af met een heerlijke verrassing. In de 2D-animatiefilm Robot Dreams wordt geen woord gesproken, maar dat blijkt niet nodig om jong en oud te ontroeren.

Een vriend zien huilen, Jacques Brel kon het niet. De kans is groot dat hij ook Robot Dreams niet zou aangekund hebben. Deze dialoogloze 2D-animatiefilm in de stijl van de Klare lijn is een even mooie als hartverscheurende ode aan vriendschap.

Pablo Berger, de van Blancanieves bekende Spaanse regisseur, keert terug naar het ruige New York van de jaren tachtig, bevolkt door antropomorfe dieren. Om de sleur van de dagen te doorbreken en zichzelf van de eenzaamheid te redden, bestelt de eenzelvige Dog een robot. Robot ontpopt zich tot de beste vriend die een mens zich kan wensen. Samen in Central Park rolschaatsen op muziek van Earth, Wind and Fire doet Dog helemaal opleven. Je pinkt een traantje weg terwijl het noodlot eigenlijk nog moet toeslaan.

Robot komt vast te zitten op een strand dat maanden dichtgaat. Niets helpt. Dagen worden weken. Op het strand troost Robot zich met herinneringen en dromen.

De melancholische animatiefilm die zich niets aantrekt van leeftijdscategorieën is visueel sterk genoeg om zonder dialogen te kunnen. Je wordt er zo week als een mossel van, maar ook vastberaden om de banden met elke veronachtzaamde vriend weer aan te halen.