'Armageddon time': James Gray keert terug naar school

Na avonturen in de jungle (The lost city of Z) en de ruimte (Ad astra) zoekt de onvolprezen James Gray het dichterbij. Armageddon time neemt zijn jeugd en het Amerika van 1980 onder de loep.

Wat is dat toch met al die grote regisseurs die in hun jeugd inspiratie vinden? Steven Spielberg kwam met het fabelachtige The Fabelmans voor de dag, Paul Thomas Anderson met het likkebaardend Licorice pizza, Paolo Sorrentino met Napolitaanse Hand of God en James Gray met Armageddon time.

Gray regisseert al dertig jaar het ene kleinood na het andere. Denk aan Little Odessa, We Own the night of The lost city of Z. Maar om een of andere dwaze reden bleef de grote publiekshit uit. Kenners, de grote festivals en fetisjacteur Joaquin Phoenix zijn wel zot van zijn zalige, neoclassicistische stijl en neus voor sterke verhalen.

Voor een coming-of-agefilm keerde Gray terug naar de plek (Queens, New York) en de tijd (1980) die hem hebben gevormd. Paul, een twaalfjarige die met zichzelf overhoop ligt, verkast dik tegen zijn zin van een openbare school naar een peperdure privéschool waar de familie Trump thuis is. Tegelijk merkt hij dat zijn vriend Johnny, een van de weinige zwarte kinderen in de buurt, continue wordt achteruitgeschoven en voor hetzelfde kattenkwaad een véél hogere prijs betaalt.

De sobere, oogstrelende fotografie van Darius Khondji en een aangrijpende vertolking van Anthony Hopkins als wijze, humanistische opa verzachten de pijn, maar dit jeugdtestament schetst een donker beeld van een Amerika dat op ongelijkheid en klassenverschillen teert.

Armageddon Time draait vanaf 12 april in de bioscopen