Zo uitzinnig als Joaquin Phoenix was in Joker, zo ingetogen en gevoelig speelt hij in C'mon c'mon, een zachte zwart-witfilm over een tijdelijk ouderschap.
Joaquin Phoenix speelt een wat eenzame man wiens leven overhoop wordt gegooid doordat hij plots moet zorgen voor het zoontje van zijn zus.
Review
'C'mon c'mon': nonkel Joaquin is de allerbeste
Neem Joaquin Phoenix weg uit Joker en die antifilm grijpt naast de Gouden Leeuw. Neem hem weg uit C'mon c'mon en er blijft niets van over. Dat is geen kritiek. Het tedere C'mon c'mon moet het niet hebben van een plot en zelfs niet van een spectaculaire slotsom of belangrijke boodschap, maar van naturel. De film viert de kleine dingen des levens. Zodra een scène onnatuurlijk of de emotie aangezet overkomt, is er niets meer aan. Zelfs met goede acteurs begin je daar beter niet aan. Je hebt er hele goede nodig. Zoals Joaquin Phoenix.
Dat hij tot de grootsten van zijn generatie behoort, kan na Joker, The master, You were never really here, Two lovers of Walk the line amper nog worden betwist. De verrassing van C'mon c'mon is dat zijn jonge tegenspeler, Woody Norman, perfect overeind blijft. Scène na scène, hotel na hotel, stad na stad, ruzie na moment van samenhorigheid.
Joaquin Phoenix behoort tot de grootsten van zijn generatie. Maar dé verrassing van 'C’mon c’mon' is dat zijn jonge tegenspeler perfect overeind blijft
Phoenix speelt Johnny, een journalist die voor een radiodocumentaire de Verenigde Staten doorkruist om jongeren uit alle mogelijke milieus te laten vertellen over hun vreugdes en bezorgdheden en hun visie op de toekomst. Phoenix trok ook echt de boer op om die interviews af te nemen. De film is doorspekt met fragmenten. Ze duiden de denkwereld van de radiojournalist, schragen het realisme en verraden de fascinatie van regisseur Mike Mills voor de volwassenen van morgen.
Opvoeden, aftasten
Johnny's eenzame, wat afgevlakte bestaan wordt doorkruist door een telefoontje van een zus met wie hij maar stroef communiceert sinds het overlijden van hun moeder. Of hij enkele dagen voor haar zoon Jesse (Woody Norman) kan zorgen terwijl zij haar man met een psychiatrische aandoening bijstaat. De dagen worden weken. Jesse is, zoals elk kind, bijzonder. In casu: vroegrijp, rusteloos, geestdriftig, intelligent, praatziek, wisselvallig en eigenaardig. Maar nog altijd een kind.
Van zijn kant heeft Johnny geen ervaring met ouderschap. Neemt hij tijdelijk de vaderrol over of toch vooral de moederrol? Het is aftasten. Opvoeden, met andere woorden. Het is soms vermoeiend, regelmatig ingewikkeld en onmogelijk perfect uit te voeren, maar uiteindelijk wel een voorrecht.
Regisseur Mike Mills viert in 'C’mon c’mon' de kleine dingen des levens.
Mike Mills probeert juist en empathisch te zijn en zo zacht als kan. Hij verdient zijn brood soms ook met muziekvideo's voor Air, Blonde Redhead en The National, en dat verklaart wellicht waarom de broers Dessner (van The National) hem aan filmmuziek hielpen. Achter de camera kon hij rekenen op Robbie Ryan, een vertrouweling van Ken Loach, Yorgos Lanthimos en Andrea Arnold.
Zijn nooit opdringerige, rustgevende zwart-witfotografie helpt de film aan authenticiteit. Aan 20th century women met Annette Bening, Elle Fanning en Greta Gerwig hield Mills een Oscar-nominatie voor beste scenario over. Het valt niet uit te sluiten dat er deze keer opnieuw enkele nominaties in zitten.
C’MON C’MON
US, dir.: Mike Mills, act.: Joaquin Phoenix, Woody Norman, Gaby Hoffmann
Lees meer over: Film , Joaquin Phoenix , Mike Mills , Gaby Hoffmann , Woody Norman
