'Beau is afraid': raar, raarder, Ari Aster

Hereditary en Midsommar? Kinderspel vergeleken met de Freudiaanse, epische rarigheid die Ari Aster en Joaquin Phoenix serveren in Beau is afraid.

Van Ari Aster verwacht je niet meteen een conventionele, brave film. Zijn art horror-hit Hereditary (2018) eindigde met de verschijning van Hellekoning Paimon. Minstens even grotesk was de psychedelische folk-horror, inclusief een orgie en een beer brûlé, die hij serveerde in Midsommar (2019).

Op het eigenaardigste voorbereid zijn helpt evenwel amper om zijn derde WTF-worp te verteren. Het is nochtans een komedie. Een héél zwarte en héél rare komedie die zijn twee vorige films auto-parodieert maar niettemin een komedie.

Tussen hoofdrollen in Joker en Napoleon door zette Joaquin Phoenix zijn schouders onder de poeslieve maar minstens even gestoorde Beau. Verlamd door angsten is het voor hem een ware odyssee om op tijd te geraken op de begrafenis van zijn karikaturaal Freudiaanse moeder. Vooral omdat elke angst lijkt uit te komen.

In de verdorven grootstad hebben junkies, daklozen en naakte messentrekkers het op hem gemunt. In de suburbs zijn barmhartige Samaritanen te sinister om te vertrouwen. In moeders huis hebben jeugdtrauma’s helemaal vrij spel.

De ene criticus vindt het Beau is afraid de ‘Citizen Kane van de mommy-issues films’, de andere ‘een reusachtige, episch zinloze odyssee van hipster non-horror’. Zelf vinden we dat in paranoia en absurdisme gedrenkte film fantastisch begint en eindigt maar in de middenstukken hopeloos verdwaalt. De rarigheid is aantrekkelijk maar Aster had na het freewheelen en experimenteren gerust het kaf van het koren mogen scheiden. Napret is er wel: wanneer je met vrienden kan discussiëren over wat je nu hebt gezien en wat het in hemelsnaam te betekenen heeft.

In de zalen van 10 mei