The Eternal Daughter: veellagig spookverhaal

Eindelijk maakt Brussel kennis met Joanna Hogg. De Britse cineaste vervolgt haar bewonderd tweeluik The Souvenir met een intiem spookverhaal over een dochter en haar moeder, beiden vertolkt door de legendarische Tilda Swinton.

Het was best frustrerend dat ze aan de overkant van het Kanaal de films van Joanna Hogg tot het allerbeste van het jaar rekenden terwijl ze hier niet eens uitkwamen. Dat triest lot is de derde film van de cinefiele laatbloeier niet beschoren. The Eternal Daughter is een tikje minder uitmuntend innemend dan The Souvenir I en II maar laat je daar niet door tegenhouden.

Hogg herneemt het hoofdpersonage uit het tweeluik. Deze keer is Julie geen weifelende, emotioneel overweldigde filmstudent meer maar een gerespecteerde regisseur. Was de rol de vorige twee keer voor Honor Swinton Byrne, dan is ze nu voor haar moeder: Tilda Swinton. De illustere, immer intrigerende actrice die films van Derek Jarman, Wes Anderson en Jim Jarmusch combineert met superheldengein in Avengers, krijgt een mooie dubbelrol: die van moeder en dochter. Het verrijkt het verhaal over het eeuwig aantrekken en afstoten tussen moeder en dochters beslist.

Officieel wil Julie haar upper class moeder Rosalind verwennen tijdens een paar mistige herfstdagen in een oud hotel in Wales. Stiekem wil ze haar uithoren met het oog op een filmscenario. Maar is dat wel netjes? Moeder is niet van de generatie die te koop loopt met haar gevoelens, ook al wordt ze in het hotel herinnerd aan de oorlog en andere narigheden. Julie zelf wordt dan weer geplaagd door angstaanjagend gepiep en gekraak en onnatuurlijke verschijningen. Een verstrengeling van een spookverhaal en intiem moeder-dochter portret voor de liefhebbers van sfeerrijke, veelgelaagde cinema.

In de bioscoop vanaf 27 september