Flo en Kato over hun tv-serie Roomies: ‘Lesbisch zijn is geen statement'

Flo Van Deuren en Kato De Boeck leerden elkaar kennen aan het RITCS in Brussel, gingen samen op kot en verwerkten hun ervaringen in Roomies, een serie over twee jonge lesbiennes die in het reine proberen te komen met zichzelf, hun familie en elkaar. “We hebben de personages gefictionaliseerd. Zo interessant zijn we zelf niet.”

“Heej, godverdomme! Jesus, zeg!” Geen paniek, we trappen geen bonje met Kato De Boeck en Flo Van Deuren, ze zijn hun aimabele zelf op het terras van Le Phare du Kanaal, waar de stad in de najaarszon heerlijk zoemt en zindert. En waar een boze fietser net niet gevloerd wordt door de zoveelste autobestuurder met oogkleppen. “Laat het eruit, man!” grijnst Van Deuren. “Ha, zie, prachtig.” De Antwerpse kwam hier net met haar skateboard aan zoeven, na een lift van de NMBS, haar vrouwelijke confrater deed het met een Uber. “Als een diva,” jent Van Deuren. “De banden van mijn fiets zijn lek gestoken,” schippert De Boeck. “En de app voor de step werkte niet.”

Dat bruisende Brussel is waar Kato De Boeck en Flo Van Deuren elkaar leerden kennen toen ze zich inschreven aan het RITCS, waar ze allebei hun interesse in film kwamen cultiveren. Met succes. Met hun afstudeerprojecten deden beide filmmakers een rondje langs (inter)nationale filmfestivals, tot op Film Fest Gent en in Cannes toe, en vielen ze geregeld in de prijzen. Vorig jaar bundelden ze voor het eerst hun krachten voor de kortfilm Echo in de Lockdown-reeks van Eén.

Met de achtdelige reeks Roomies, die zich mag ontvouwen op Film Fest Gent, vanaf deze week op VRT Max te zien is en vanaf 17 oktober op Eén, debuteren ze als schrijvers-regisseurs van een tv-serie. Twee studentes interieurarchitectuur, Bibi en Ama (gespeeld door Ahlaam Teghadouini, Nadia uit Grond, en Laura De Geest, die tot nog toe vooral in het theater te zien was), gaan daarin samen op kot in Brussel, in de hoop een betere versie van zichzelf te vinden. De eerste komt uit een bemiddeld Marokkaans-Tunesisch gezin uit de rand, de tweede is opgegroeid in een getroebleerd eenoudergezin in Brussel. In de bijrollen staan onder meer Martha Canga Antonio, Romy Louise Lauwers en Zouzou Ben Chikha ook prima te acteren.

De twee hoofdpersonages zijn lesbisch, maar pin Roomies daar niet op vast. De serie zoomt in op de zoektocht van jonge twintigers naar identiteit en vriendschap, en hun geworstel met volwassenheid en verliefdheid. Dingen die in se niets te maken hebben met geaardheid. Van Deuren en De Boeck noemen het zelf ‘coming out of age’. “Roomies gaat niet per se over lesbisch zijn,” knikt De Boeck terwijl ze van haar koffie nipt, “maar over op je eigen benen leren staan, over de relatie met je ouders, over een thuis zoeken en voelen en willen.”

Jullie zaten zelf twee jaar samen op kot in Brussel. Het is makkelijk om Roomies als een autobiografisch verslag daarvan te zien.
Flo Van Deuren: We zijn inderdaad vertrokken vanuit onszelf, maar we hebben de personages wel verder uit elkaar getrokken en gefictionaliseerd. Zo interessant zijn we zelf niet. (Lacht)
Kato De Boeck: De echte Ama en Bibi zijn niet zo verlegen of zo fars. Tijdens het draaien hebben we wel beseft hoeveel er van onszelf in zit. Elke scène is fictief, maar sommige details kunnen je het gevoel geven dat je je eigen leven aan het vertellen bent.

Bibi is de romantische ziel die nog niet in het reine is met haar geaardheid en hoopt dat Ama, die losbandiger is maar zich niet kan binden, haar kan helpen uit de kast te komen. Wie lijkt het meest op wie?
De Boeck: We hebben een pact gesloten dat we dat niet zeggen. (Lacht)
Van Deuren: Ons antwoord is altijd: niemand heeft het ooit al fout geraden.
De Boeck: Laat ons zeggen dat het schrijven en het maken van die reeks heel therapeutisch is geweest. En dat onze vriendschap er alleen maar sterker door is geworden.

Door samen te hokken, gaan Bibi en Ama op zoek naar zichzelf. Hoe belangrijk was dat kotleven voor jullie?
De Boeck: Ik kwam van het aso in Kapelle-op-den-Bos, een megabrave school, weinig artistiek. Als achttienjarige toekomen op het RITCS was echt een cultuurshock. Tijdens ons kotleven hebben Flo en ik elk op onze eigen manier ook hard geworsteld met onze seksualiteit. Die twee dingen samen maakten er een intense ontdekkingsreis van.
Van Deuren: Achteraf gezien was het ook voor mij één grote ontbolstering. Dat kot waren de eerste veilige vier muren waarbinnen je kon grappen over je seksualiteit, met iemand die letterlijk in hetzelfde schuitje zat. Dat is toch nog altijd het beste medicijn. Mijn geaardheid was door familie en vrienden aanvaard, maar erover kunnen praten met iemand die het begréép, dat was pas thuiskomen.

De Boeck: Ik had vrienden met wie ik heel close was, maar toch durfde ik het er niet over te hebben. Bij Flo zitten en het woord ‘pot’ durven te gebruiken, was zó een bevrijding.
Van Deuren: Wij wisten van elkaar dat we lesbisch waren voor we gingen samenwonen. Net als Bibi waren we nog niet helemaal uit de kast, maar we wilden in elkaars buurt zijn omdat we voelden dat we dat er bij elkaar uit zouden kunnen sleuren.

Dat jullie lesbische hoofdpersonages naar voren schuiven, wordt gezien als statement.
De Boeck: Voor ons is dat de realiteit, daar is niks statement aan. Als Erik Van Looy al zijn personages hetero maakt, wordt dat toch ook niet benadrukt? Tegelijk beseffen we dat dat in Vlaanderen nog niet is gebeurd. Dus willen we ook niet dat ‘lesbisch’ uit onze synopsis wordt gehaald. Hopelijk belanden we ooit in een wereld waarin dat er niet meer hoeft te staan, maar nu doet het er nog toe.
Van Deuren: Vlaanderen had op dat vlak nog niet veel te bieden. In soaps als Thuis duiken weleens lesbische zijpersonages op, maar dat is meteen ook hun enige verhaal. De computervirussen die ik heb opgelopen door op buitenlandse sites te zoeken naar interessante queer content, zijn ontelbaar.
De Boeck: Féminin/féminin, een Canadese webreeks met lesbische hoofdpersonages, is voor mij van onschatbare waarde geweest toen ik struggelde om mezelf te durven zijn. Ik hoop dat Roomies dat ook kan. Er is zeker nood aan. Alleen al na de teaser zijn we overstelpt met reacties. In de zesde aflevering zit bijvoorbeeld een soort coming-outmoment van Bibi naar haar moeder toe en hoewel we de reactie van deze moeder zelf geschreven hebben, pakt ze ons nog steeds. Ons testpubliek reageerde er net zo emotioneel op, en dat is precies de reden waarom we doen wat we doen.

Groene zuigers

“Poëtisch realisme” noemen Van Deuren en De Boeck de aanpak van Floko Films, zoals ze hun gebundelde auteurschap hebben genoemd. Daarmee mikken ze eerder op realistische verhaallijnen en dialogen dan op ongeloofwaardige plottwists en geforceerd drama. “Wij durven onze tijd te nemen,” knikt De Boeck. “Wij zoeken spanning in herkenbaarheid, intimiteit, traagheid, kleine dingen. Minder is meer. Daarom hou ik erg van reeksen als Normal people, ik geloof daar van A tot Z in.” “Voor ons telt de spanning tussen het scherm en de kijker,” vult Van Deuren aan. “De kijker die denkt: ‘Oh my God, die dynamiek heb ik ook met mijn ex!’”

Die herkenbaarheid zit ook in de manier waarop jullie Brussel portretteren. Zoals in de scène waarin Ama en haar vriend JB op een step door nachtelijk Brussel zoeven na een feestje in Decoratelier. Pure poëzie!
De Boeck: IJskoud was het toen!
Van Deuren: Zulke dingen hadden er nog meer in gemogen. We tonen ook maar een specifiek stukje Brussel, het zijn tranches de vie van de personages én de stad. Ama en Bibi komen uit verschillende sociale klassen, maar dan nog brengen we slechts een dunne laag van een heel verscheiden stad in beeld.

Brussel wordt, op series als Jes en Hacked na, weinig getoond in Vlaamse fictie. Is de hoofdstad als setting moeilijk te pitchen?
Van Deuren: Brussel blijft voor veel mensen die grote vreemde stad. En het is ook niet makkelijk om hier te draaien.
De Boeck: Het is duur en chaotisch. Parkeer hier maar eens drie vrachtwagens met materiaal. Soms moet het ook heel snel gaan.
Van Deuren: In elk van onze pitches hadden we Brussel wel ingebed als een noodzaak. Deze stad komt overeen met de woelige gevoelswereld van de personages.

De Boeck: Ik denk wel dat de VRT wil investeren in Brussel. En dus hopelijk niet alleen in Roomies. Voor ons was Brussel belangrijk omdat queer mensen hier elkaars hand durven vast te houden. En tegelijk ook niet. Want er zitten duizend meningen bij elkaar. Die spanning vonden wij interessant, zonder dat we wilden focussen op de angst. Er is een scène waarin Bibi haar vriendin wil kussen in de metro, maar eerst toch nog een halve seconde de omgeving scant. Voor ons zit goeie fictie in dat soort details.

Uit een studie van de VUB blijkt dat (ex-)Brusselaars ofwel heel hard van hun stad houden, ofwel helemaal niet.
Van Deuren: Love it or hate it. Zoals koriander. (Lacht)
De Boeck: I feel you. Nu, die haters hebben niet hard genoeg geprobeerd.
Van Deuren: Wij zijn allebei heel hard pro-Brussel. Ik woon nu in Antwerpen, maar ik kom terug. Door hier te draaien, ben ik weer helemaal verliefd geworden op Brussel.

In Roomies blijven jullie weg van het vuile en het hectische van de urban jungle.
Van Deuren: Terwijl dat net ook de dingen zijn waarom ik van Brussel houd. (Lacht) Ik zag onderweg naar hier die afvalboot aangemeerd liggen, het zou boeiend kunnen zijn om Ama en JB (die een job delen als afvalruimers, red.) daar in een volgend seizoen aan de slag te laten gaan.
De Boeck: Voilà, wij mikken dan ook op drie seizoenen van Roomies. En Ama en JB mogen telkens ergens anders zwerfvuil ruimen. We hebben ooit een aflevering geschreven met als titel ‘Groene zuigers’. (Lacht) Na een feestje zaten we halfdronken op de trappen van de Beurs toen er werklui met van die machines voorbijkwamen waarmee je vuilnis en hondendrollen opzuigt. Als een soort van Teletubbies schreden ze over het Beursplein.
Van Deuren: Misschien vonden we dat vooral poëtisch door de drank. (Lacht) Maar het kan ook héél traag verteld worden. Jammer dat die aflevering in de conceptuele fase is blijven steken. Volgend seizoen misschien.

Roomies is vanaf 13 oktober te zien op VRT MAX, en vanaf 17 oktober op Eén