Het Brusselse Christian Petzold-offensief

Het heeft eerloos lang geduurd voor België doorhad dat de Berlijnse regisseur Christian Petzold boeiende, relevante films maakt. Maar de verloren tijd kan worden ingehaald.

België kent Christian Petzold pas sinds 2012 en de release van het ijzersterke Barbara, over een dokteres in de DDR, die door het communistische regime in de zomer van 1980 naar een dorpsziekenhuis op het platteland wordt gestuurd. Daar sluit ze zich af, want haar vlucht naar het westen is gepland en ze kan zich geen misstap veroorloven.

Petzold was niet uit op politieke metaforen maar op de beschermingsmechanismen die mensen hanteren. Ook in barre, complexe tijden wordt er geleefd, liefgehad en gehuild. Ook het romaneske, door Hitchcocks Vertigo geïnspireerde Phoenix radiografeert een donkere periode: de jaren die volgden op de Tweede Wereldoorlog. Petzolds muze, steractrice Nina Hoss, speelt een joodse die zwaar verminkt is teruggekeerd uit een concentratiekamp en een nieuw gezicht krijgt. Petzold komt naar Brussel om beide films in te leiden en een masterclass geven (30/9 > 2/10).

Galeries, Bozar en het Goethe-Institut hebben de krachten gebundeld voor een Petzold-offensief. Daar hoort ook een tentoonstelling bij en een retrospectieve met onder meer de hitchcockiaanse thrillers Die innere Sicherheit en Toter Mann. Klapstuk is de première van zijn ambitieuze nieuwe film Transit. Die zou met Barbara en Phoenix een trilogie kunnen vormen over de liefde tijdens verdrukkende systemen en is een bewerking van de gelijknamige roman van de Duitse Anna Seghers.

In Marseille stromen uit heel Europa vluchtelingen toe in de hoop er een plek te bemachtigen op een van de boten naar Amerika en zo te ontsnappen aan het fascisme. De Duitser Georg neemt de identiteit van een overleden schrijver aan om zijn kansen te vergroten. Tussen hem en Marie laait de passie hoog op, maar zij is wanhopig op zoek naar haar man. Vintage Petzold. De verrassing is dat hij past voor historische decors en kostuums en het jaren 1940-verhaal naar vandaag haalt. Dat is pijnlijk weinig artificieel. Naar mensen die hun vaderland hebben moeten achterlaten, is het niet ver zoeken. En naar fascisten helaas ook niet.