Een van de grootste Franse kaskrakers van het tweede decennium van de eenentwintigste eeuw is Les petits mouchoirs van regisseur en acteur Guillaume Canet. Dat was een groepsportret van een bende Parijse vrienden op vakantie in Cap Ferret.
De combinatie van een lach en een traan, paradijselijk Frankrijk, een energieke cast en een dure soundtrack deed meer dan vijf miljoen Fransen zwijmelen. Negen jaar later is er een vervolg waarin de personages negen jaar ouder zijn, iets minder druk maar nog altijd even aanstellerig en bourgeois.
Canet slaagt er redelijk goed in om de groepsdynamiek te schetsen en wat te spelen met de tijd die is voorbijgegaan, maar maakt er zich voor de rest wel erg gemakkelijk van af. Hij zadelt ons op met personages die totaal overbodig zijn (dat van Laurent Lafitte), beschamend karikaturaal (de kinderoppas) of vermoeiend (bijna alle andere personages).
Na verwikkelingen die eerder thuishoren in een sitcom gooit hij er in de finale nog flink wat pathos tegenaan, omdat hij ineens doorheeft dat er nog niet genoeg is gehuild. Een weerzien dat niet had gehoeven.
Lees meer over: Brussel , Film , tragikomedie , Guillaume Canet
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.