'Spencer': God save Kristen Stewart

Met Spencer pleziert Pablo Larraín de fanclub van het Britse koningshuis noch zij die prinses Diana aanbidden, maar wel de fanclub van Kristen Stewart en zij die cinema aanbidden.

Spencer is duidelijk géén biopic of realistisch portret van Diana Spencer, de in 1997 verongelukte Princess of Wales. Maar voor alle zekerheid preciseert Pablo Larraín bij aanvang dat zijn film “een fabel” is, ontsprongen aan “een ware tragedie.” Voor je het weet zitten er royaltywatchers in je zaal die 's anderendaags in de talkshows fulmineren dat Lady Di helemaal geen instorting nabij was toen ze voor het laatst Kerstmis vierde met de koningin van het Verenigd Koninkrijk, en dat er die dagen geen erwtjes maar spruiten op het menu stonden in Sandringham House.

Spencer duidt de implosie van het sprookjeshuwelijk van Diana Spencer met kroonprins Charles dus niet. Spencer is wel een kans om Kristen Stewart te zien schitteren tijdens gruwelijke kerstdiners, koude oorlog met bewakers van de traditie of beulen van het protocol, gedanste jeugdherinneringen of een ritje met de Porsche cabrio.

Vinger in de keel
In tegenstelling tot wat Larraín beweert, verdwijnt Stewart niet in prinses Diana. Prinses Diana verdwijnt in de Amerikaanse filmster uit Twilight, Personal shopper en Certain women. Veel interessanter. De camera houdt van haar. Zonder pathos maakt ze de eenzaamheid, de pijn en de verwarring van de prinses voelbaar.

Haar Diana moet aan de vooravond van een scheiding naar een driedaags kerstfeest bij de schoonfamilie. Een jaar je mondmasker niet mogen afzetten is minder onaangenaam dan kerst bij de Queen. Ze wordt gewogen, gekleed, bewaakt, besproken en berispt dat “niemand boven de traditie staat.” Verzet tegen protocollaire dwingelandij wordt afgestraft. Van haar echtgenoot krijgt ze exact dezelfde parels als diens maîtresse. Je zou voor minder een vinger in je keel steken om de eerste gangen van de eindeloze diners uit te braken.

Stewart staat er niet alleen voor. De versmachting, het isolement en de psychologische verdrukking krijgen net als gestolen geluksmomenten met de kinderen een plaats in het scenario. Director of photography Claire Mathon, een kei in bezwerende films als Portrait de la jeune fille en feu of Atlantique van Mati Diop, filmt de soms wat kitscherige pracht en praal van een koninklijk landhuis door een vreemde waas en laat de kleur niet door. Alsof het een nare droom is. De verrassende muziek van Jonny Greenwood van Radiohead maakt er helemaal een totaalervaring van. Het kan zijn dat je niet in de film raakt, maar eens binnen, is het feest.

SPENCER
UK, US, dir.: Pablo Larraín, act.: Kristen Stewart, Sally Hawkins, Timothy Spall