Anima opent met een parel over een omvergereden straathond die terugblikt op haar leven. Wie tekende de flamboyante personages in Marona? Het Belgische stripgenie Brecht Evens. “Spannend om in functie van het medium te denken.”
“Dit is het absolute dieptepunt: als je niets meer bent. Een veeg op het asfalt zonder naam, zonder verleden, zonder toekomst.” Marona is amper begonnen of het titelpersonage, de dochter van een racistische Argentijnse dog en een straathond, wordt omvergereden. Marona alias Nummer Negen ziet de film van haar leven voorbijflitsen. Hoewel het geen sprookjesachtig leven was en haar baasjes complexe mensen waren (omdat mensen nu eenmaal complexe wezens zijn), sombert de stervende hond niet.
Het spectaculairst aan de kinderfilm die iets zinnigs tracht te zeggen over mensen- en hondenleven is het grafische geweld: een wervelwind van botsende stijlen, flamboyante kleuren en vormen met een bloedhekel aan eenvormigheid. Daar zit Brecht Evens voor veel tussen. De naar Parijs getrokken Vlaming maakte furore met de graphic novels Ergens waar je niet wil zijn, De liefhebbers en Het amusement.
Wie vertrouwd is met je stijl en niet beter weet, zou Marona aan jou kunnen toeschrijven, maar dat is niet het geval.
Brecht Evens: Een animatiefilm van mij zou er inderdaad helemaal anders uitzien. Marona is een idee van Anca Damian, een Roemeense regisseuse die zich heeft laten inspireren door een achtergelaten straathond in Boekarest. Ik ben onder de indruk van haar heel vrije, tolerante houding op grafisch gebied. Dat kom je zelden tegen in kinderfilms. Ze combineert verschillende stijlen en animatietechnieken die zouden moet botsen, en toch werkt het. Vier jaar geleden nam ze contact met me op, ze zocht een artistiek directeur. Maar dat was een voltijdse baan en daar had ik de tijd niet voor, dus heb ik voorgesteld om de voornaamste personages te ontwerpen en vervolgens een steun en toeverlaat te zijn.
“Graphic content consultant” staat er op de aftiteling.
Evens: Ik had ‘consigliere’ voorgesteld, zoals de raadgevers in de maffia heten. Ik was een klankbord voor Anca. Ik heb op alles vrij commentaar gegeven, maar heb me uiteraard vooral bekommerd om het grafische aspect. Ik stond niet rechtstreeks in contact met de animatoren. Ongetwijfeld was mijn belangrijkste advies om met Gina Thorstensen en Sarah Mazzetti samen te werken: twee heel straffe tekenaressen met een verrassende, eigen stijl die verwant is met de mijne. Als Marona een feeling heeft die wat lijkt op het gevoel dat mijn werk oproept, dan komt dat grotendeels door Gina en Sarah.
Smaakt Marona naar meer?
Evens: Ik kan niet in de toekomst kijken, maar als ik ooit een animatiefilm zou willen maken, heb ik alvast een heel interessante ervaring opgedaan. Het was vooral spannend om in functie van het medium te denken. Ik denk dat mijn strips best wel iets sensationeels, cinematografisch en beweeglijks hebben, maar zo’n animatiefilm is toch nog iets heel anders.
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.